پس از اجل به که روشن شود نکویی از اهلی شیرازی غزل 56

1 پس از اجل به که روشن شود نکویی ما گر استخوان ننماید سفید رویی ما

2 کنون که سنگ ملامت رسید دانستم که خالی از سببی بی سبویی ما

3 اگر شدیم چو مجنون فتیله موی زعشق چراغ شوق فروزد فتیله مویی ما

4 تو خو و بوی که ای آهوی ختن داری که رام ما نشوی با فرشته خویی ما

5 نشان پاکی دامن همین بود ای شیخ که گریه دست ندارد ز خرقه شویی ما

6 ستوده ایم چو اهلی تو را به مهر ای سرو بود که راست شود این دروغگویی ما