ایعاشق بی دیده که در عیب از اهلی شیرازی غزل 1337

1 ایعاشق بی دیده که در عیب منستی گر ساقی ما را تو به بینی بپرستی

2 فردا ز تو چون لاله اثر نیست درین باغ امروز قدح گیر بشکرانه که هستی

3 چون مرغ چمن چند کنی ناله ز حسرت بشکن قفس ایمرغ گرفتار که رستی

4 تا میل تو یوسف نکند سود ندارد هرچند که جان بر لب و دل بر کف دستی

5 پیش کرم عشق چو خورشید و چه ذره محروم از آنی تو که با همت پستی

6 شادم ز تو ایساقی بدمست که هرگز جز کاسه عیش من و مجنون نشکستی

7 زنهار گرانی مکن ایشوخ پریزاد یک لحظه که با مردم دیوانه نشستی

8 دیوانه نیم من که شدم بسته آنزلف دیوانه تویی خواجه کزین سلسله جستی

9 اهلی ز سگان تو خجل گشت که هرگز لاغر تر از این صید بفتراک نبستی