ربودی از ازل این گوی لطف از اهلی شیرازی قصیده 4

1 گر زخم عشق بر دل مردم جراحت است مارا ز زخم تیر بتان چشم راحت است

2 گل راست حسن و بسته دهان مرا نمک حسن نکو بسی است سخن در ملاحت است

1 هوای دیدنت ای ترک تند خوست مرا نگاه کن که هلاک خود آرزوست مرا

2 من شکسته چنان تلخ کامیی دارم که آب بی لب تو زهر در گلوست مرا

1 هر کو ندید خواب و نداند که خورد چیست داند چو من که عشق چه چیزست و درد چیست

2 ای شاخ گل بسوختم از غیرت صبا گر نیست عاشق این آه سرد چیست