طبیعت گر شَگَرفی ها نَماید از ایرج میرزا مثنوی 1

1 طبیعت گر شَگَرفی ها نَماید شِگفتی بر شگفتی ها فزاید

2 گهی بینی که اندر گُلخَنی زشت که هست آکنده از خار و خس و خشت

3 یکی لاله دمیده سرخ و دلکش که دیده گردد از دیدار آن خوش

4 گهی در وادی پر خار و پر سنگ به خار و سنگ حامِل چند فرسنگ

5 بیابی اتفاقا چشمهٔی خُرد که جان باید از او چون تشنه ای خورد

6 گهی بالای کوهی صعب و بی آب در آن از رُستنی ها جمله نایاب

7 درختی سایه گستر رُسته بینی رَسی در سایه اش راحت نشینی

8 صنیع الدوله هم در دوره ما یکی بود از شگفتی هایِ دُنیا