آدم مسکین به یک خامی که در فردوس کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 1402

1 عشق کو تا چاک سازم جامه ناموس را پیش زهاد افکنم این خرقه سالوس را

2 هیچ کس از رشته کارم سری بیرون نبرد نبض من بند زبان گردید جالینوس را

1 تر زبانی معدن زنگار می‌سازد مرا خامشی آیینه اسرار می‌سازد مرا

2 آفتاب غیب، فرش خانه بی‌روزن است چشم بستن مطلع انوار می‌سازد مرا

1 کی سبکباری ز همراهان کند غافل مرا؟ بار هر کس بر زمین ماند، بود بر دل مرا

2 شکر قطع راه را پامال کردن مشکل است خواب کردن از مروت نیست در منزل مرا

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟