الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر دل زتو بگسلد فراموشش باد وز باد تو در آتش غم جوشش باد

2 وآن کس که زسودای تو عیشی دارد گر دشمن جان من بود نوشش باد

1 بر نفس خودت نئی به کلّی ظالم آن کن که دلی از تو بماند سالم

2 پهلوی تو باید که پر از علم بود در پهلوی تو چه سود دارد ظالم

1 در خدمت مخلوق امانی نبود جز دردسر و کندن جانی نبود

2 مخلوق پرست جز گدایی نبود آزادی به و گرچه نانی نبود

1 هر کاو به وفا گرفته مسکن دارد وز عقل درون خویش خرمن دارد

2 داند به یقین که باغبان زحمت خار از بهر گلاب و گل و گلشن دارد

1 با قوّت پیل مور می باید بود با ملک دو کون عور می باید بود

2 مردم به ادب رسند جایی که رسند می باید دید و کور می باید بود

1 چندانک تو را به خود بود دسترسی مگذار که آزرده شود از تو کسی

2 بر مال و بقا تکیه مکن زیرا هست آن جمله منالی به مثل و این نفسی

1 اشکم ز دو دیده تا به دریا برسد این نالهٔ من تا به ثریّا برسد

2 این گریه به خنده گردد و سوز به سور گر بار دگر عروهٔ وثقی برسد

1 بگسل دل خود را تو زپیوند امیر بیزار شو از امیر وز غیر امیر

2 زان پیش که میرت بنهد پا در بند در بند خدا باش نه در بند امیر

1 تا آتش رخسار تو را دود نبود روزیم به بوسه ای نبودم خشنود

2 اکنون که شد از آتش رویت پردود بسیار پشیمان شوی و نبود سود

1 بلبل همه شب به درد دل می نالید خون دل خود در رخ خود می مالید

2 می گفت که گل به زیر پا می سپرند زین پس به چمن مرا بباید نالید