درویش چو صابری است از اوحدالدین کرمانی رباعی 1
1. درویش چو صابری است کامش بادا
مَه چاکر، خورشید غلامش بادا
هجرانت بدان صفت از اوحدالدین کرمانی رباعی 2
1. هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا
جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا
آن کس که بنا نهاد از اوحدالدین کرمانی رباعی 3
1. آن کس که بنا نهاد این ایوان را
و این طاق روان گنبد گردان را
عشق آمد و گرد فتنه از اوحدالدین کرمانی رباعی 4
1. عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت
دل خون شد و عقل رفت و صبرم بگریخت
آن را که زبان و سینه از اوحدالدین کرمانی رباعی 5
1. آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست
بر شرع وفا و سیرت راست کجاست
چون تیر اجل رسد سپرها از اوحدالدین کرمانی رباعی 6
1. چون تیر اجل رسد سپرها هیچ است
این محتشمی و زور و زرها هیچ است
ذاتم ز ورای حرف و از اوحدالدین کرمانی رباعی 7
1. ذاتم ز ورای حرف و بیرون زحد است
وز چشمهٔ لطف آب حیاتم مدد است
ای آمدهٔ به وعده از اوحدالدین کرمانی رباعی 8
1. ای آمدهٔ به وعده باز آمده راست
بر دیده نشین که جات بر دیدهٔ ماست
عشقت صنما مجاور از اوحدالدین کرمانی رباعی 9
1. عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست
جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست
زین گونه که حال از اوحدالدین کرمانی رباعی 10
1. زین گونه که حال ناپسندیدهٔ ماست
حسن رخ او نه درخور دیدهٔ ماست
ابواب ملاقات اگر از اوحدالدین کرمانی رباعی 11
1. ابواب ملاقات اگر مسدود است
اسباب وصال معنوی موجود است
از حال مرید شیخ از اوحدالدین کرمانی رباعی 12
1. از حال مرید شیخ اگر بی خبر است
بس شیخ و مرید را در این ره خطر است