رباعیات الحاقی در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 درویش چو صابری است کامش بادا مَه چاکر، خورشید غلامش بادا

2 هر درویشی که قوت یومش باشد گر کدیه کند خرقه حرامش بادا

1 هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا

2 چون دید رخ زرد و دل پر غم من کآمد اجل و بدید و نشناخت مرا

1 آن کس که بنا نهاد این ایوان را و این طاق روان گنبد گردان را

2 انگشت شکر در دهن کس ننهاد تا باز نکرد زهر قاتل آن را

1 عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت دل خون شد و عقل رفت و صبرم بگریخت

2 زاین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت جز دیده که هر چه داشت در پایم ریخت

1 آن را که زبان و سینه یکتاست کجاست بر شرع وفا و سیرت راست کجاست

2 آن چشم که عیب دیگران بیند هست چشمی که به عیب خویش بیناست کجاست

1 چون تیر اجل رسد سپرها هیچ است این محتشمی و زور و زرها هیچ است

2 تا بتوانی دست زنیکی بمدار نیکی آن است که نیک است دگرها هیچ است

1 ذاتم ز ورای حرف و بیرون زحد است وز چشمهٔ لطف آب حیاتم مدد است

2 علّت زاحد به اوحد آمد حرفی علت بگذار کاینک اوحد احد است

1 ای آمدهٔ به وعده باز آمده راست بر دیده نشین که جات بر دیدهٔ ماست

2 شکر تو به سالها کجا دانم گفت عذر تو به عمرها کجا دانم خواست

1 عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست

2 هرگونه که هست با غمت می سازم زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست

1 زین گونه که حال ناپسندیدهٔ ماست حسن رخ او نه درخور دیدهٔ ماست

2 اومیدی اگر در دل شوریدهٔ ماست سوداست که در دماغ پوسیدهٔ ماست