الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 خواهی که بیابد دل تو ملک ابد یا کشف شود بر دلت اسرار احد

2 تا آن ساعت که در نهندت به لحد باید که تو آن کنی که گوید «اوحد»

1 پیوسته چو باشی تو به بازی مشغول هرگز بر حق نباشدت هیچ قبول

2 انگار که امروز قیامت برخاست گویند چه کرده ای، چه گویی تو فضول

1 از عمر عزیز خود دریغا که بسی ضایع کردی به هرزه در هر هوسی

2 یک یک نفس از تو می شود بی حاصل آنگه شوی آگه که نماند نفسی

1 گیرم که دل از بدی نمی پالایی باری دل را به بد چه می آلایی

2 عمر تو نفس نفس همی کاهد و تو در هر چه زیان تست می افزایی

1 بستردنی است هر چه بنگاشته ام وافکندنی است هر چه برداشته ام

2 سودا بوده است هر چه پنداشته ام دردا که به عشوه عمر بگذاشته ام

1 هر لحظه دلم در طلب دلداری هر دم بودم با دگری بازاری

2 شد عمر زدست و برنیامد کاری آری چه کنم چنین نهادند کاری

1 یکچند دویدیم نه بر راه صواب برداشته از روی خرد پاک نقاب

2 اکنون که همی باز کنم چشم زخواب هم نامه سیه بینم و هم عمر خراب

1 در عمر درنگ نیست ممکن، بشتاب آن قدر که ممکن است از وی دریاب

2 ترسم که چو خواجه سر برآرد از خواب عمری یابد گذشته و خانه خراب

1 چون رفت رقیب عمر دریاب ای دل زین بیش مکن به لهو اشتاب ای دل

2 از دست برفت عمر دریاب ای دل ور مرده نئی درآی از خواب ای دل

1 دردا که به هرزه زندگانی بگذشت وندر شب غم روز جوانی بگذشت

2 افسوس که عمرم که ازو هر نفسی صد جان ارزد به رایگانی بگذشت