الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چندانک منم هزار چندان غم تست بر جان من شیفته زین سان غم تست

2 هر کس به جهان زندگی از جان دارد اِلّا من بی دل که مرا جان غم تست

1 بستردنی است هر چه بنگاشته ام وافکندنی است هر چه برداشته ام

2 سودا بوده است هر چه پنداشته ام دردا که به عشوه عمر بگذاشته ام

1 با دست تهی پرهوسان را چه دهند پیداست که بی دسترسان را چه دهند

2 گویند مرا که با تو دلدار چه کرد من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند

1 گر جور کنی از تو فغان نتوان کرد ور لطف کنی تکیه بر آن نتوان کرد

2 در حوصلهٔ قلم نگنجد رازم آتش به میان نی نهان نتوان کرد

1 «اوحد» تو به هر خیال مغرور مشو پروانه صفت کشتهٔ هر نور مشو

2 چون خودبینی تو از خدا افتی دور نزدیک خدا باش و زخود دور مشو

1 بی آنک شود زما گناهی پیدا هر روز کنندمان به نوعی رسوا

2 رفتیم و گذاشتیم او را به شما تا باز بهانه تان نباشد بر ما

1 تو چیز طلب کت بستاند زهمه یا همتت آستین فشاند زهمه

2 کار آنجا سازد آنک اسباب جهان چیزی است که مُرد ریگ ماند زهمه

1 محراب چمن را زگل آمد قندیل وز باد به یک هفته فرو مرد ذلیل

2 یعنی که درین مرحله ای بی حاصل یک هفته بود گشت دگر هفته رحیل

1 مهمان جهان یکشبه بنمای که بود کش روز سیه نکرد این چرخ کبود

2 آبیش که خورد تا هم از دیده نریخت نانی به که داد کاخرش جان نربود

1 دلدار چو دید خسته و غمگینم آمد نفسی نشست بر بالینم

2 با گرمی همی گفت که ای مسکینم هم می ندهد دل که چنینت بینم