آبی که خللهای دماغ از اوحدالدین کرمانی رباعی 13
1. آبی که خللهای دماغ انگیزد
او را چه خوری که آبرویت ریزد
حالی خواهی چنانک از اوحدالدین کرمانی رباعی 14
1. حالی خواهی چنانک حال مردان
از خود به درآ تا نشوی سرگردان
هر کاو زخری سبزک از اوحدالدین کرمانی رباعی 15
1. هر کاو زخری سبزک آید خورشش
بر مرگ مفاجا بود آخر کنشش
این خوش پسران خوی از اوحدالدین کرمانی رباعی 16
1. این خوش پسران خوی پلنگ آوردند
روی چو مه و دل چو سنگ آوردند
آن را بود از سماع از اوحدالدین کرمانی رباعی 17
1. آن را بود از سماع کامی حاصل
کاو هست زجان به نزد جانان غافل
تا ظن نبری که راه از اوحدالدین کرمانی رباعی 18
1. تا ظن نبری که راه حق بی ادبی است
یا کار فغان و یا سر سرشغبی است
خواهی که بری تو از اوحدالدین کرمانی رباعی 19
1. خواهی که بری تو گوی میدان سماع
بی حال مزن دست به چوگان سماع
رقص آن نبود که هر از اوحدالدین کرمانی رباعی 20
1. رقص آن نبود که هر زمان برخیزی
بی درد چو گردی زمیان برخیزی
در عشق زدیده اشک از اوحدالدین کرمانی رباعی 21
1. در عشق زدیده اشک باید سفتن
دل را زغبار نفس باید رُفتن
در راه طلب دیدهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 22
1. در راه طلب دیدهٔ خود را خون کن
وآنگاه تو اسرار درون بیرون کن
هر صاحب دل که او از اوحدالدین کرمانی رباعی 23
1. هر صاحب دل که او بر آلت باشد
از دم زدن خویش ملالت باشد
هان تا تو مدام دل از اوحدالدین کرمانی رباعی 24
1. هان تا تو مدام دل به مستی ندهی
وز هستی خویش تا نرستی ندهی