الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بی می همه نوبهار عالم دی تست در صحبت می همه جهان لاشی تست

2 از می همه لعل ناب در فهم مکن هرچه از تو تو را باز ستاند می تست

1 بی روی تو دل کیست چه کار آید ازو جز ناله که هر دمی هزار آید ازو

2 می گرید تا خاک شود وز گل او نی روید و ناله های زار آید ازو

1 ای دل به طبیعت نفسی یکتا شو وانگه به نظاره ای تو بر بالا شو

2 گوهرطلبی خوش است چون پروانه رقصی کن و بر آتش وحدت لاشو

1 شد زنده زمین مرده از لطف بهار وقت طرب است ساقیا باده بیار

2 فصل گل و وصل یار و عاشق هشیار حیفی باشد عظیم یا رب زنهار

1 در عالم عشق عقیل کُل مدهوش است جان بر در او چو غاشیه بر دوش است

2 از سرّ سماع آن کسی باخبر است کاو را به جز از دو گوش صورت گوش است

1 در عشق زدیده اشک باید سفتن دل را زغبار نفس باید رُفتن

2 در رقص به قوّال کسی گوید بیت کاو معنی حرف بیت داند گفتن

1 امشب طرب تمام در دلها نیست یا هست ولی در دل من تنها نیست

2 بیچاره دلم بدان سبب برجا نیست کان کاو همه جنت است و شخص اینجا نیست

1 ای قول تو چون زنگله در عالم فاش ورنه به عراق در خراسان می باش

2 آهنگ به رومی و حسینی می کن در پردهٔ راست نغمه ای هم بخراش

1 در راه حقیقتی مجازی شاید وین رقص و سماع ما به بازی شاید

2 چون هر چه جز او هست شریکش باشد می دان همه ملک خویش سازی شاید

1 بوی دم عشق از نفس نی بشنو وانگه صفت عالم لاشی بشنو

2 اسرار وجود خویش در پردهٔ راز چون دف همه گوش باش و از نی بشنو