الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 رو باده و بنگ را بکن در باقی تا چند ازین دو سفرهٔ زراقی

2 مستی خواهی گردِ درِ معنی گرد تا مست شوی و هم بمانی باقی

1 بی می همه نوبهار عالم دی تست در صحبت می همه جهان لاشی تست

2 از می همه لعل ناب در فهم مکن هرچه از تو تو را باز ستاند می تست

1 آبی که خللهای دماغ انگیزد او را چه خوری که آبرویت ریزد

2 مستی خواهی بادهٔ معنی می نوش کز بادهٔ گندیده چه مستی خیزد

1 حالی خواهی چنانک حال مردان از خود به درآ تا نشوی سرگردان

2 حالی که به یک کف گیهش بتوان یافت آن حال خران بود نه حال مردان

1 هر کاو زخری سبزک آید خورشش بر مرگ مفاجا بود آخر کنشش

2 آن کس که همی می هلد و سبزه خورد بر گردن من خون چنان کس بکشش

1 این خوش پسران خوی پلنگ آوردند روی چو مه و دل چو سنگ آوردند

2 از بیم پدر باده نمی یارند خورد ناچار همه روی به بنگ آوردند

1 آن را بود از سماع کامی حاصل کاو هست زجان به نزد جانان غافل

2 از خوان سماع کس نواله نبرد تا برناید زعقل وز جان و زدل

1 تا ظن نبری که راه حق بی ادبی است یا کار فغان و یا سر سرشغبی است

2 آداب سماع را نگه باید داشت ور زانک نگه نداری از بی ادبی است

1 خواهی که بری تو گوی میدان سماع بی حال مزن دست به چوگان سماع

2 تا از عُجبت تو برنخیزی به خدا هرگز نرسد برات فرمان سماع

1 رقص آن نبود که هر زمان برخیزی بی درد چو گردی زمیان برخیزی

2 رقص آن باشد کز دو جهان برخیزی کز جان وجود خویشتن برخیزی