هنگام بهار آمد و از اوحدالدین کرمانی رباعی 1
1. هنگام بهار آمد و من بی رخ یار
رخساره به خون دیدگان کرده نگار
گل آمد و توبهٔ خلایق از اوحدالدین کرمانی رباعی 2
1. گل آمد و توبهٔ خلایق بشکست
گفتم مشکن که نیست لایق به شکست
شد زنده زمین مرده از اوحدالدین کرمانی رباعی 3
1. شد زنده زمین مرده از لطف بهار
وقت طرب است ساقیا باده بیار
ای دلشدگان رخت به از اوحدالدین کرمانی رباعی 4
1. ای دلشدگان رخت به بستان آرید
چون ژاله سرشک خویش بر گل بارید
گل را چه محل کاو رخ از اوحدالدین کرمانی رباعی 5
1. گل را چه محل کاو رخ زیبا دارد
بلبل که بود کاو سر سودا دارد
گل گفت که من ظریف از اوحدالدین کرمانی رباعی 6
1. گل گفت که من ظریف و شهر آرایم
از دست چرا فتاده اندر پایم
می گرچه به هر جای از اوحدالدین کرمانی رباعی 7
1. می گرچه به هر جای لطیف است، مخور
می خوار کن نفس شریف است، مخور
رهوار طرب تاخته از اوحدالدین کرمانی رباعی 8
1. رهوار طرب تاخته گیر، آخر چه
با طبع بسی ساخته گیر، آخر چه
تا چند زنی تو از خیال از اوحدالدین کرمانی رباعی 9
1. تا چند زنی تو از خیال مستی
بر طبل وجود خود دوال مستی
ای خورده شراب از از اوحدالدین کرمانی رباعی 10
1. ای خورده شراب از قدح مشتاقی
وقت است که معصیت کنی در باقی
رو باده و بنگ را از اوحدالدین کرمانی رباعی 11
1. رو باده و بنگ را بکن در باقی
تا چند ازین دو سفرهٔ زراقی
بی می همه نوبهار از اوحدالدین کرمانی رباعی 12
1. بی می همه نوبهار عالم دی تست
در صحبت می همه جهان لاشی تست