الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 نی گفت سر نالهٔ من آن داند در عشق که او زبان لالان داند

2 بی جرمم اگر زبان بریدند مرا معشوق زبان بی زبانان داند

1 از جهل بود زیره به کرمان بردن یا قطره به نزد آب عمّان بردن

2 لکن چو مروّت است فرمود خرد پای ملخی نزد سلیمان بردن

1 بیمار تو را درد نباشد، باشد مشتاق تو رخ زرد نباشد، باشد

2 تو باد جهنده ای و من خاک درت چون باد جهد گرد نباشد، باشد

1 ای خواجه اگرتو نوش لبها بینی آشفته بسی خواب که شبها بینی

2 اندر سحری که راز دلها گویند تو خفته مباش تا عجبها بینی

1 آن را بود از سماع کامی حاصل کاو هست زجان به نزد جانان غافل

2 از خوان سماع کس نواله نبرد تا برناید زعقل وز جان و زدل

1 جنبیدن درویش مجازی نبود جز بی طمعی و بی نیازی نبود

2 من نشناسم تواجد از وجد ولی دانم به یقین سماع بازی نبود

1 رقص آن نبود که هر زمان برخیزی بی درد چو گردی زمیان برخیزی

2 رقص آن باشد کز دو جهان برخیزی کز جان وجود خویشتن برخیزی

1 رهوار طرب تاخته گیر، آخر چه با طبع بسی ساخته گیر، آخر چه

2 زآن آب که آبروی ریزد سرعش خمی دو سه پرداخته گیر، آخر چه

1 جانا چو نئی نیک، بدآموز مباش هر لحظه جگر خواره و دلسوز مباش

2 چون هست حضور شاهد و شمع و سماع گو که امشب ما را به جهان روز مباش

1 بدبخت کسی بود که خدمت نکند بر نفس ضعیف خویش رحمت نکند

2 هر چند سماع و رقص با دل به در است رحمت بادا بر آنک زحمت نکند