الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هنگام بهار آمد و من بی رخ یار رخساره به خون دیدگان کرده نگار

2 چون چشم و رخ و لبش به پیشم نبود مَه نرگس و مه لاله و مه گل مه بهار

1 گل آمد و توبهٔ خلایق بشکست گفتم مشکن که نیست لایق به شکست

2 در کورهٔ آتشین همی سوزد گل کاو توبهٔ صد هزار عاشق بشکست

1 شد زنده زمین مرده از لطف بهار وقت طرب است ساقیا باده بیار

2 فصل گل و وصل یار و عاشق هشیار حیفی باشد عظیم یا رب زنهار

1 ای دلشدگان رخت به بستان آرید چون ژاله سرشک خویش بر گل بارید

2 روزی دو سه گل پیش شما مهمان است مهمان دو روزه را گرامی دارید

1 گل را چه محل کاو رخ زیبا دارد بلبل که بود کاو سر سودا دارد

2 این فصل از آن می دهد این تأثیرات کاو نیز نشان مجلس ما دارد

1 گل گفت که من ظریف و شهر آرایم از دست چرا فتاده اندر پایم

2 با او به جواب این قدر می گویم خود بینان را من اینچنین برسایم

1 می گرچه به هر جای لطیف است، مخور می خوار کن نفس شریف است، مخور

2 می آب حیات است و تو در ظلمت جهل بالله اگر خضر حریف است، مخور

1 رهوار طرب تاخته گیر، آخر چه با طبع بسی ساخته گیر، آخر چه

2 زآن آب که آبروی ریزد سرعش خمی دو سه پرداخته گیر، آخر چه

1 تا چند زنی تو از خیال مستی بر طبل وجود خود دوال مستی

2 مپسند به هیچ حال اگر هشیاری بر چهرهٔ عقل خویش حال مستی

1 ای خورده شراب از قدح مشتاقی وقت است که معصیت کنی در باقی

2 بگذر زمی تلخ و حریف مُدبر با خواجه حریف باش و با حق ساقی