الباب التاسع: فی السفر و الوداع در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل به سری پر زهوس چتوان کرد نه پایگهی نه دسترس، چتوان کرد

2 یک دم نفست چو برنیاری با او تو یک نفسی به یک نفس چتوان کرد

1 رویی نه که از هوای او بگریزم پشتی نه که با فراق او بستیزم

2 صبری نه که با وصال او بنشینم برگی نه که چست از سر او برخیزم

1 چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد آن به که رها کنیم با خلق عَناد

2 کس را چه خبر از آنچ در آخر کار فاسق به صلاح آید و زاهد به فَساد

1 هر بازو را زور کمان تو کجاست وین سخت کمان چه درخور بازوی ماست

2 از ما زر و زور و بازو البته مجوی کانجا زر و زور و بازو ار هست تو راست

1 هر کس که زدردی به دوایی برسد گر صدق نباشد به ریایی برسد

2 انصاف بده به کاهلی هرگز کس شاید که به چیزی و به جایی برسد؟

1 جانا غم تو زهر چه گویی بتر است رنج تن و درد دل و سوز جگر است

2 هرچ آن بخورند کم شود جز غم تو تا بیشترش همی خورم بیشتر است

1 او را طلبی و تو منی اینت غلط می پنداری که چون منی اینت غلط

2 خواهی که صلاح نیکنامی ورزی وآنگه دم عاشقی زنی اینت غلط

1 در پای تو گردد سر هر گردن پست وز دست تو نالد دل هر تن پیوست

2 این از تو نمی سزد که من در غم تو از پای فتادم و نمی گیری دست

1 اینجا اگرم کار به فرهنگ نشد آخر قدم روان من لنگ نشد

2 من نیز به جانبی دگر رخت کشم مردم بنمردند و جهان تنگ نشد

1 کس مشکل اسرار حقیقت نگشاد کس یک قدم از نهاد بیرون ننهاد

2 چون در نگری زمبتدی و استاد عجز است به دست هر که از مادر زاد