الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر بد بازد حریف گو بد می باز نیکی و بدی به خصم خود گردد باز

2 تو نیکی کن و گر به دریا فکنی دریاش به موج بر تو اندازد باز

1 ای از غم دلبری که بیدادم ازوست ویرانی این سینهٔ آبادم ازوست

2 در غصّهٔ هجران دل ناشادم ازوست فریاد مرا از آنک فریادم ازوست

1 یک جرعهٔ می زملک کاوس به است وز تخت قباد و مردی طوس به است

2 هر صبحدمی که فاسقی آه زند از زاری صوفیان سالوس به است

1 طاووس جمال تو چو پرواز کند سیمرغ امید جلوه آغاز کند

2 خوش باش هر آنچ با من امروز کنی فردا دگری با تو همان باز کند

1 تا تو دل را زکبر و زشهوت و آز وز حقد و حسد بجملگی نکنی باز

2 بویی ز وصال او نیابی هرگز خواهی تو به روزه باش و خواهی به نماز

1 الورد یقول بعد ما کنت اناس قد صرت من العجب مهانا واداس

2 العجب دعوا فاعتبروا یا جلّاس طیبوا و تواضعوا و خلّوا الوسواس

1 در هر دلکی از تو نهیبی است مکن افراز ملوک را نشیبی است مکن

2 با خلق خدا ستم مکن نیک بدان فردات به هر سبب حسیبی است مکن

1 از خوی بد تو زان همی رنجد کس کاندر نظرت هیچ نمی سنجد کس

2 یک پوست فزون نیست تو را در همه تن چون از تو پُر است کی درو گنجد کس

1 با شهوت و طبع نور دل نفزاید تا ظلمت شهوت در دل نگشاید

2 حق می طلبی و شهوتت می باید این هر دو به یک جای برابر ناید

1 در راه طلب زنیست هستی خیزد اثبات درستی از شکستی خیزد

2 از لقمه طمع ببُر که در هر دو جهان آفت همه از لقمه پرستی خیزد