الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از مهر تو بر پای دلم قَید شدَه مپسند مرا اسیر هر کید شده

2 دریابم از آن پیش که چون دریابی دامی بینی دریده و صَید شده

1 گر بر عملند خلق اگر معزولند در می نگرم جمله بدو مشغولند

2 آن مذهب تست به گزینی کردن زینجا که منم جمله جهان مقبولند

1 در دیدهٔ خود اگر نکوهیده شوی در دیدهٔ دیگران پسندیده شوی

2 در آتش حلم (چو) شمع جان سوخته شو تا دیدهٔ نور و نور هر دیده شوی

1 صاحب نظران آینهٔ یکدیگرند در منزل خود چو آینه بی خبرند

2 گر روشنیی می طلبی آینه وار در خود منگر تا همه در تو نگرند

1 در راه تواضع ار سرافکنده شوی سردار سلاطین شوی اربنده شوی

2 گر زنده دلی به دستت افتد روزی در پاش بمیر تا مگر زنده شوی

1 این علم حقیقتی به جز حرفی نیست وین عالم بی خودی به جز طرفی نیست

2 زان علم که در مدرسه ها می خوانند در مدرسهٔ فقر از آن حرفی نیست

1 عدل است که ملک برقرار آید ازو حصن دل و دولت استوار آید ازو

2 در دامن عدل دست زن ظلم مکن تا سروری تو پایدار آید ازو

1 علمی است که از لاو لَمت برهاند وز درد سر معلّمت برهاند

2 یک منع به توجیه بکن نفست را تا از لَم و لا نسلّمت برهاند

1 هرگز نبود که در دلم جان نشوی از گریهٔ زار من تو خندان نشوی

2 آری پس از این جهان جهانی دگر است با دوست چنان زی که پشیمان نشوی

1 در دهر هر آنک تخم خدمت پاشد رخسار دلش به خار غم نخراشد

2 مخدوم شدی از آنک خادم بودی مخدوم شود کسی که خادم باشد