در راه تواضع ار سرافکنده شوی از اوحدالدین رباعی 37
1. در راه تواضع ار سرافکنده شوی
سردار سلاطین شوی اربنده شوی
مردم زفروتنی قرین می گردد از اوحدالدین رباعی 38
1. مردم زفروتنی قرین می گردد
در خاتم انبیا نگین می گردد
در عشق حمول و حمله کش می باشم از اوحدالدین رباعی 39
1. در عشق حمول و حمله کش می باشم
وندر صف عاشقان کش می باشم
زین گونه که نعمت تو فرماید کرد از اوحدالدین رباعی 40
1. زین گونه که نعمت تو فرماید کرد
هر لحظه هزار شکر می باید کرد
شکرانهٔ آنک خواجهٔ بنده نئی از اوحدالدین رباعی 41
1. شکرانهٔ آنک خواجهٔ بنده نئی
وندر پی رزق خود پراکنده نئی
دلداری کن اگر دلی داری تو از اوحدالدین رباعی 42
1. دلداری کن اگر دلی داری تو
هر دل که به تو رسد نگه داری تو
گفتم که یکی روز بپرسم خبرش از اوحدالدین رباعی 43
1. گفتم که یکی روز بپرسم خبرش
تابوک برون رود تکبّر زسرش
از مهر تو بر پای دلم قَید شدَه از اوحدالدین رباعی 44
1. از مهر تو بر پای دلم قَید شدَه
مپسند مرا اسیر هر کید شده
جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد از اوحدالدین رباعی 45
1. جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد
دام کرمت شیفتگان را پرورد
ثابت قدمان راه صحبت پیوست از اوحدالدین رباعی 46
1. ثابت قدمان راه صحبت پیوست
از دوست نشویند به هر گردی دست
در خون جگر اگر در آغشته منم از اوحدالدین رباعی 47
1. در خون جگر اگر در آغشته منم
از کس بنرنجم چو سررشته منم
آن را که دل از راهِ صفا پر نور است از اوحدالدین رباعی 48
1. آن را که دل از راهِ صفا پر نور است
از طبع و هوا و خشم و خشیت دور است