ابناء زمانه سخت نامعلومند از اوحدالدین رباعی 13
1. ابناء زمانه سخت نامعلومند
از عیش حقیقتی از آن محرومند
آن را که حقیقت تو معلوم شود از اوحدالدین رباعی 14
1. آن را که حقیقت تو معلوم شود
علم همه انبیاش مفهوم شود
علم علما زشرع و سنّت باشد از اوحدالدین رباعی 15
1. علم علما زشرع و سنّت باشد
حکم حکما بیان و حجّت باشد
علمی است که از لاو لَمت برهاند از اوحدالدین رباعی 16
1. علمی است که از لاو لَمت برهاند
وز درد سر معلّمت برهاند
علمی که ازو گره گشاید بطلب از اوحدالدین رباعی 17
1. علمی که ازو گره گشاید بطلب
زان پیش که جان و تن برآید بطلب
و آنها که به دستار سر افراخته اند از اوحدالدین رباعی 18
1. و آنها که به دستار سر افراخته اند
علم و عمل از مکتب آموخته اند
تا بتوانی خسته مگردان کس را از اوحدالدین رباعی 19
1. تا بتوانی خسته مگردان کس را
بر آتش خشم خویش منشان کس را
در دیدهٔ خود اگر نکوهیده شوی از اوحدالدین رباعی 20
1. در دیدهٔ خود اگر نکوهیده شوی
در دیدهٔ دیگران پسندیده شوی
ناجسته دوای درد خویش ار مردی از اوحدالدین رباعی 21
1. ناجسته دوای درد خویش ار مردی
داغی چه نهی بر دل صاحب دردی
هرگز نبود که در دلم جان نشوی از اوحدالدین رباعی 22
1. هرگز نبود که در دلم جان نشوی
از گریهٔ زار من تو خندان نشوی
ظلم از دل وز دین ببرد نیرو را از اوحدالدین رباعی 23
1. ظلم از دل وز دین ببرد نیرو را
عدل است که او قوی کند بازو را
عدل است که ملک برقرار آید ازو از اوحدالدین رباعی 24
1. عدل است که ملک برقرار آید ازو
حصن دل و دولت استوار آید ازو