الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ار پیش روی زکبر محروم شوی حاکم گردی اگر تو محکوم شوی

2 ای خادم مخدوم صفت خدمت کن کز خدمت خادمانه مخدوم شوی

1 و آنها که به دستار سر افراخته اند علم و عمل از مکتب آموخته اند

2 ترتیب ادب چو خرس دارند از آنک زیرا که به زخم چوب آموخته اند

1 پاک آمده ای در طلب پاکی باش رَوشاد بزی بر سرِ غمناکی باش

2 تو آتش و باد را به خود راه مده خواهی که تو را آب بود خاکی باش

1 مردم زفروتنی قرین می گردد در خاتم انبیا نگین می گردد

2 گر آدمیی کبر زسر بیرون کن کز کبر فرشته ای لعین می گردد

1 جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد دام کرمت شیفتگان را پرورد

2 حال من و تو قصّهٔ آن مورچه ای است کاو پای ملخ نزد سلیمان آورد

1 ظلم از دل وز دین ببرد نیرو را عدل است که او قوی کند بازو را

2 با معدلت ارچه کافری بدکاری تا حشر به طبع می ستایند او را

1 آن را که دل از راهِ صفا پر نور است از طبع و هوا و خشم و خشیت دور است

2 وَر از سبکی کند کسی بی ادبی او نیز در آن بی ادبی معذور است

1 گفتم که شود به عقل پیدا حالم تا من به زبان حال بَر وی نالم

2 آنجا که رسید عقل گفتا زنهار گر بیشترک روم بسوزد بالم

1 علمی که ازو گره گشاید بطلب زان پیش که جان و تن برآید بطلب

2 این نیست که هست می نماید بگذار وان هست که نیست می نماید بطلب

1 در خون جگر اگر در آغشته منم از کس بنرنجم چو سررشته منم

2 از من بحلی گرچه ستمکاره توی وز تو خجلم گرچه به غم کشته منم