الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دلداری کن اگر دلی داری تو هر دل که به تو رسد نگه داری تو

2 صد سال اگر طواف آن کعبه کنی زان به نبود دلی به دست آری تو

1 گفتم که یکی روز بپرسم خبرش تابوک برون رود تکبّر زسرش

2 چون گشت کرشمه هر زمان افزونش اکنون من و زاری و شفیعان درش

1 نقاش ازل چو نقش ما انشا کرد بر ما زنخست درس عشق املا کرد

2 وآنگاه قراضه ریزهٔ عقل مَرا مفتاح در خزینهٔ معنی کرد

1 ای دوست من از هیچ مشوّش گردم وز نیمهٔ نیم ذرّه دلخوش گردم

2 از آب لطیف تر مزاجی دارم دریاب مرا وگرنه آتش گردم

1 آن را که حقیقت تو معلوم شود علم همه انبیاش مفهوم شود

2 سلطان وجود خویش آنگه باشد کز جمله مشوّشات معدوم شود

1 شکرانهٔ آنک خواجهٔ بنده نئی وندر پی رزق خود پراکنده نئی

2 چون خواهندت بده که ملکی است عظیم آخر تو چو او نیز تو خواهنده نئی

1 آنها که به عقل راه او می سپرند شرط است کز آشیان هستی بپرند

2 زنهار در آن راه تو پرواز مکن کانجا مگسانند که سیمرغ خورند

1 درویشان را کم آمدن افزونی است با ناموزون بساختن موزونی است

2 دریا صفت آی تا مکدّر نشوی دون القلتینی همه جای دونی است

1 از علم اگر دل تو را هست چراغ هان تا ننهند علم تو را بر دل داغ

2 چون علم آمد دماغ لایق نبود از خود تو خود انصاف بده علم و دماغ

1 ای دل اگرت بصیرت حق بین است پیوسته براق همّتت در زین است

2 چون مور میان ببند در خدمت خلق کان ملک سلیمان که شنیدی این است