الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 شکرانهٔ آنک خواجهٔ بنده نئی وندر پی رزق خود پراکنده نئی

2 چون خواهندت بده که ملکی است عظیم آخر تو چو او نیز تو خواهنده نئی

1 دلداری کن اگر دلی داری تو هر دل که به تو رسد نگه داری تو

2 صد سال اگر طواف آن کعبه کنی زان به نبود دلی به دست آری تو

1 گفتم که یکی روز بپرسم خبرش تابوک برون رود تکبّر زسرش

2 چون گشت کرشمه هر زمان افزونش اکنون من و زاری و شفیعان درش

1 از مهر تو بر پای دلم قَید شدَه مپسند مرا اسیر هر کید شده

2 دریابم از آن پیش که چون دریابی دامی بینی دریده و صَید شده

1 جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد دام کرمت شیفتگان را پرورد

2 حال من و تو قصّهٔ آن مورچه ای است کاو پای ملخ نزد سلیمان آورد

1 ثابت قدمان راه صحبت پیوست از دوست نشویند به هر گردی دست

2 از خطّهٔ آب و خاک یک شخص نخاست تا بر رخ او گرد خطایی ننشست

1 در خون جگر اگر در آغشته منم از کس بنرنجم چو سررشته منم

2 از من بحلی گرچه ستمکاره توی وز تو خجلم گرچه به غم کشته منم

1 آن را که دل از راهِ صفا پر نور است از طبع و هوا و خشم و خشیت دور است

2 وَر از سبکی کند کسی بی ادبی او نیز در آن بی ادبی معذور است

1 ای دوست من از هیچ مشوّش گردم وز نیمهٔ نیم ذرّه دلخوش گردم

2 از آب لطیف تر مزاجی دارم دریاب مرا وگرنه آتش گردم

1 اجداد من از صدور ایران بودند تقدیر که هر یکی سلیمان بودند

2 باید که به نفس خود کسی باشم من ما را چه از آن فخر که ایشان بودند