الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ناجسته دوای درد خویش ار مردی داغی چه نهی بر دل صاحب دردی

2 جان از بر تو چو گرد برخیزد به زان کز تو نشیند به دلی برگردی

1 هرگز نبود که در دلم جان نشوی از گریهٔ زار من تو خندان نشوی

2 آری پس از این جهان جهانی دگر است با دوست چنان زی که پشیمان نشوی

1 ظلم از دل وز دین ببرد نیرو را عدل است که او قوی کند بازو را

2 با معدلت ارچه کافری بدکاری تا حشر به طبع می ستایند او را

1 عدل است که ملک برقرار آید ازو حصن دل و دولت استوار آید ازو

2 در دامن عدل دست زن ظلم مکن تا سروری تو پایدار آید ازو

1 ای دل اگرت بصیرت حق بین است پیوسته براق همّتت در زین است

2 چون مور میان ببند در خدمت خلق کان ملک سلیمان که شنیدی این است

1 ار پیش روی زکبر محروم شوی حاکم گردی اگر تو محکوم شوی

2 ای خادم مخدوم صفت خدمت کن کز خدمت خادمانه مخدوم شوی

1 در دهر هر آنک تخم خدمت پاشد رخسار دلش به خار غم نخراشد

2 مخدوم شدی از آنک خادم بودی مخدوم شود کسی که خادم باشد

1 درویشان را کم آمدن افزونی است با ناموزون بساختن موزونی است

2 دریا صفت آی تا مکدّر نشوی دون القلتینی همه جای دونی است

1 کوچک بودن بزرگ را کوچک نیست آن کوچکی از کمال باشد شک نیست

2 گر زانک پدر زبان کودک گوید عاقل داند که آن پدر کودک نیست

1 صاحب نظران آینهٔ یکدیگرند در منزل خود چو آینه بی خبرند

2 گر روشنیی می طلبی آینه وار در خود منگر تا همه در تو نگرند