گر معترفی به زشتخویی نیکی از اوحدالدین رباعی 1
1. گر معترفی به زشتخویی نیکی
گر عیب کسی دگر نجویی نیکی
ای دل زنفاق درگذر تا برهی از اوحدالدین رباعی 2
1. ای دل زنفاق درگذر تا برهی
بر صدق همی دار نظر تا برهی
آخر نه به عالم آدمی زآن آمد از اوحدالدین رباعی 3
1. آخر نه به عالم آدمی زآن آمد
کاو همچو بهایم خورد و آشامد
هر چند که از دست تو آید که کنی از اوحدالدین رباعی 4
1. هر چند که از دست تو آید که کنی
بر هیچ کسی جفا نباید که کنی
در راه نفاق اگر بتی بتراشی از اوحدالدین رباعی 5
1. در راه نفاق اگر بتی بتراشی
در پیش نهی و جان برو می پاشی
چون گل به میان خار می باید زیست از اوحدالدین رباعی 6
1. چون گل به میان خار می باید زیست
با دشمن دوست وار می باید زیست
مردم نشود به گوش و چشم و بینی از اوحدالدین رباعی 7
1. مردم نشود به گوش و چشم و بینی
مردم آن است کزو نکویی بینی
سنّت کردی فریضهٔ حق مگذار از اوحدالدین رباعی 8
1. سنّت کردی فریضهٔ حق مگذار
وآن لقمه که داری از کسی باز مدار
گر عاقلی آزاد شو از بند هوس از اوحدالدین رباعی 9
1. گر عاقلی آزاد شو از بند هوس
در راه خدا خرج کن این یک دو نفس
آزار طلب مکن که آزار این است از اوحدالدین رباعی 10
1. آزار طلب مکن که آزار این است
بگذار خرابی که خرابات این است
دلداری کن اگر دلی داری تو از اوحدالدین رباعی 11
1. دلداری کن اگر دلی داری تو
هر دل که به تو رسد نگه داری تو
هر تن که سرشت بد بود محضر او از اوحدالدین رباعی 12
1. هر تن که سرشت بد بود محضر او
ناچار همان بدی بکوبد در او