الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر معترفی به زشتخویی نیکی گر عیب کسی دگر نجویی نیکی

2 بد گفتن و نیک بودنت کاری نیست گر بد باشی و بد نگویی نیکی

1 ای دل زنفاق درگذر تا برهی بر صدق همی دار نظر تا برهی

2 غم می خوری و نان نگه می داری رو غم مخور و نان بخور تا برهی

1 آخر نه به عالم آدمی زآن آمد کاو همچو بهایم خورد و آشامد

2 نه کار تو آنگهی به خیر انجامد کز لطف تو دل شکسته ای آرامد؟

1 هر چند که از دست تو آید که کنی بر هیچ کسی جفا نباید که کنی

2 یکبار تواند پس تو با خود جَور شاید که کنی آنچ نشاید که کنی

1 در راه نفاق اگر بتی بتراشی در پیش نهی و جان برو می پاشی

2 به زآن باشد که در ره قلّاشی دعوی کنی و دل سگی بخراشی

1 چون گل به میان خار می باید زیست با دشمن دوست وار می باید زیست

2 خواهی که سخن زپرده بیرون نشود در پردهٔ روزگار می باید زیست

1 مردم نشود به گوش و چشم و بینی مردم آن است کزو نکویی بینی

2 کردار تو آیینهٔ اعمال تو شد تا هرچه بکرده ای درو می بینی

1 سنّت کردی فریضهٔ حق مگذار وآن لقمه که داری از کسی باز مدار

2 مازار کسی را وتو از کس مازار من ضامن آخرت برو باده بیار

1 گر عاقلی آزاد شو از بند هوس در راه خدا خرج کن این یک دو نفس

2 از بهر دو روزه دولت عاریتی عاقل نه برنجد نه برنجاند کس

1 آزار طلب مکن که آزار این است بگذار خرابی که خرابات این است

2 آن نیست کرامات که بار تو کشند بار همه کس کش که کرامات این است