الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ناساخته کار این جهان ساخته گیر چون ساخته شد پاک برانداخته گیر

2 چون درنگری آنچ مراد دل تست آورده به دست و باز انداخته گیر

1 تا زآینه زنگ را کسی نزداید ممکن نبود که قابل نفس آید

2 نفس آینهٔ عقل تو شد پاکش دار کز پاکی تو تو را به تو بنُماید

1 باید که اگر دلت زخود برگردد گرد لب خشک دیدهٔ تر گردد

2 پا بر سر آرزو[ت] نه [تو] دو سه روز تا کام دو عالمت میسّر گردد

1 مرد آن نبود که ظاهر آرای بود تا در دل و جان مردمش جای بود

2 مردانه درآی و باطن آرایی کن کآن زن باشد که ظاهر آرای بود

1 دلدار طلب مکن که دلدار نماند بی یار نشین که در جهان یار نماند

2 دامن درکش به گوشه ای خوش بنشین انگار که در زمانه دیّار نماند

1 عاشق چو به کار خویشتن در نگریست دلشاد بشد زنیک و ز بد بگریست

2 در مملکت جهان نظر هیچ نکرد یعنی که به جا رها کنم حاصل چیست

1 از بَهر جهانی که تو هیچی دَروی آزار کسی چرا بسیچی دَر وی

2 فی الجمله به جملگی تو را گیر جهان بگذاری و بگذری چه پیچی دَروی

1 آنها که مرا بنیک می پندارند تخم سره را به جای بد می کارند

2 گر پرده ز روی کار من بردارند در هیچ خرابه ای مرا نگذارند

1 با خود بینی خاک نیرزد نیکی دانستن بد به خود به از صد نیکی

2 من معترفم به بد تو مغرور به نیک من نیک بدم ولیک تو بد نیکی

1 ای دل چو بسوختی گذر از خامان وز صحبت ناجنس میفشان دامان

2 فسق ارچه به جمله چیز زشت است ولی لیکن زچه زشت تر زنیکو نامان