تا زآینه زنگ را کسی از اوحدالدین کرمانی رباعی 1
1. تا زآینه زنگ را کسی نزداید
ممکن نبود که قابل نفس آید
...
آن باش که دلها به از اوحدالدین کرمانی رباعی 2
1. آن باش که دلها به تو مایل گردد
تا هرچ بداست از تو زایل گردد
...
مرد آن نبود که ظاهر از اوحدالدین کرمانی رباعی 3
1. مرد آن نبود که ظاهر آرای بود
تا در دل و جان مردمش جای بود
...
تا با خودم از عشق از اوحدالدین کرمانی رباعی 4
1. تا با خودم از عشق خبر نیست مرا
جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا
...
سبحان الله که چه از اوحدالدین کرمانی رباعی 5
1. سبحان الله که چه زیانم خود را
بر باد هوا همی نشانم خود را
...
زآن باده که در مجلس از اوحدالدین کرمانی رباعی 6
1. زآن باده که در مجلس آن شاه دهند
بی زحمت ساقی به سحرگاه دهند
...
تا ظن نبری که خوی از اوحدالدین کرمانی رباعی 7
1. تا ظن نبری که خوی دد نیست مرا
یا آلت جنگ یک دو صد نیست مرا
...
یا در راه او به جان از اوحدالدین کرمانی رباعی 8
1. یا در راه او به جان طلب معنی را
یا کم بکن از سر زبان دعوی را
...
می باید ساختن گرت از اوحدالدین کرمانی رباعی 9
1. می باید ساختن گرت برگ صفاست
با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست
...
بگذار بدی که در از اوحدالدین کرمانی رباعی 10
1. بگذار بدی که در من از وی صد نیست
چد بد که مرا امید نیکی خود نیست
...
گر بر دل تو زعشق از اوحدالدین کرمانی رباعی 11
1. گر بر دل تو زعشق او خاکی نیست
خاکی و کم از تو در جهان ناکی نیست
...
چون می دانی که بودنیها از اوحدالدین کرمانی رباعی 12
1. چون می دانی که بودنیها بوده است
این پرده دریدن کسان بیهوده است
...