تا زآینه زنگ را کسی نزداید از اوحدالدین رباعی 1
1. تا زآینه زنگ را کسی نزداید
ممکن نبود که قابل نفس آید
آن باش که دلها به تو مایل گردد از اوحدالدین رباعی 2
1. آن باش که دلها به تو مایل گردد
تا هرچ بداست از تو زایل گردد
مرد آن نبود که ظاهر آرای بود از اوحدالدین رباعی 3
1. مرد آن نبود که ظاهر آرای بود
تا در دل و جان مردمش جای بود
تا با خودم از عشق خبر نیست مرا از اوحدالدین رباعی 4
1. تا با خودم از عشق خبر نیست مرا
جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا
سبحان الله که چه زیانم خود را از اوحدالدین رباعی 5
1. سبحان الله که چه زیانم خود را
بر باد هوا همی نشانم خود را
زآن باده که در مجلس آن شاه دهند از اوحدالدین رباعی 6
1. زآن باده که در مجلس آن شاه دهند
بی زحمت ساقی به سحرگاه دهند
تا ظن نبری که خوی دد نیست مرا از اوحدالدین رباعی 7
1. تا ظن نبری که خوی دد نیست مرا
یا آلت جنگ یک دو صد نیست مرا
یا در راه او به جان طلب معنی را از اوحدالدین رباعی 8
1. یا در راه او به جان طلب معنی را
یا کم بکن از سر زبان دعوی را
می باید ساختن گرت برگ صفاست از اوحدالدین رباعی 9
1. می باید ساختن گرت برگ صفاست
با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست
بگذار بدی که در من از وی صد نیست از اوحدالدین رباعی 10
1. بگذار بدی که در من از وی صد نیست
چد بد که مرا امید نیکی خود نیست
گر بر دل تو زعشق او خاکی نیست از اوحدالدین رباعی 11
1. گر بر دل تو زعشق او خاکی نیست
خاکی و کم از تو در جهان ناکی نیست
چون می دانی که بودنیها بوده است از اوحدالدین رباعی 12
1. چون می دانی که بودنیها بوده است
این پرده دریدن کسان بیهوده است