الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا زآینه زنگ را کسی نزداید ممکن نبود که قابل نفس آید

2 نفس آینهٔ عقل تو شد پاکش دار کز پاکی تو تو را به تو بنُماید

1 آن باش که دلها به تو مایل گردد تا هرچ بداست از تو زایل گردد

2 اوصاف ذمیمه را زخود بیرون کن تا روح تو در جسم تو کامل گردد

1 مرد آن نبود که ظاهر آرای بود تا در دل و جان مردمش جای بود

2 مردانه درآی و باطن آرایی کن کآن زن باشد که ظاهر آرای بود

1 تا با خودم از عشق خبر نیست مرا جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا

2 چون من به میان نیم تُوی حاصل من جز من به تو مانعی دگر نیست مرا

1 سبحان الله که چه زیانم خود را بر باد هوا همی نشانم خود را

2 نیکان خود را هنوز بد دانستند من نیک بدم و نیک دانم خود را

1 زآن باده که در مجلس آن شاه دهند بی زحمت ساقی به سحرگاه دهند

2 خواهی که کمال معرفت دریابی از خود به درآ تا به خودت راه دهند

1 تا ظن نبری که خوی دد نیست مرا یا آلت جنگ یک دو صد نیست مرا

2 بد زآن نکنم که بد کنم بد باشد واین عادت بد که نیست بد نیست مرا

1 یا در راه او به جان طلب معنی را یا کم بکن از سر زبان دعوی را

2 خراز پی آن است که بار تو کشد تا چاکر خر کنی چرا عیسی را

1 می باید ساختن گرت برگ صفاست با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست

2 با آتش و آب و باد باید بودن واندر حرکت چو گرد باید برخاست

1 بگذار بدی که در من از وی صد نیست چد بد که مرا امید نیکی خود نیست

2 افسوس که خلق را امید نیک است اندر من و سرمایهٔ من جز بد نیست