الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 اصل همه اوست و هر چه جز او فرع است هر کس که جز این داند او را صرع است

2 در تارکیت شمع و چراغی باید جسمت شمع است و آن چراغت شرع است

1 هر چند که عقل رهبر آگاه است اندر ره شرع پای او کوتاه است

2 در بارگهی که شرع شاهنشاه است رهبر که نه پیروی کند گمراه است

1 جان آید و راه عشق می پیماید ره دشوار است رهبری می باید

2 عقل آمد و ره به خود نمی داند رفت شرع آمده است تا رهش بنماید

1 عقل آن باشد که شرع را برتابد بی رهبر شرع عقل گمره یابد

2 عقل است چو خانه شرع چون روزن او روزن باید که روشنی در تابد

1 هر چند به عقل راه می شاید دید بی رهبر شرع کس به جایی نرسید

2 سرگردان بود عقل بی رهبر شرع سردار وجود شد چو در شرع رسید

1 عقل از ره جان به نور شرع آگه شد در شرع آویخت و رهشناس آنگه شد

2 گر عقل به هر واقعه رهبر بودی پس کافر عاقل چه سبب گمره شد؟

1 گر زانک تو را هست ز تحقیق خبر جز بر سر پول شرع مپسند گذر

2 در صومعه چون تو بوی معنی یابی پس نام خرابات ادب نیست، مبر

1 خیز از سخن سرّ خود و کل بگذر و از خوی که عزّت است وز ذل بگذر

2 سیل است عقول و شرع پل بسته بَرو در سیل مَیُفت و بر سر پل بگذر

1 آیین قلندر ار نظر کوتاهی است ترتیب ادب علامت آگاهی است

2 چون سِر به زبان شرع می شاید گفت گفتن به زبان دیگری گمراهی است

1 هر کاو زحقیقت وجود آگاه است با او سخن دراز بس کوتاه است

2 در عالم امر شرع شاهنشاه است وین جمله برون زپردهٔ این راه است