کی عقل به سر حدّ جمال تو رسد از اوحدالدین رباعی 1
1. کی عقل به سر حدّ جمال تو رسد
بی جان به سراچهٔ وصال تو رسد
در دیدهٔ هرک توتیای تو بود از اوحدالدین رباعی 1
1. در دیدهٔ هرک توتیای تو بود
سلطان زمانه و گدای تو بود
انصاف زاختلاف ایام فرق از اوحدالدین رباعی 3
1. انصاف زاختلاف ایام فرق
پیدا کردی به گفت حق را الحق
هر چند که روشنی فزاید خورشید از اوحدالدین رباعی 4
1. هر چند که روشنی فزاید خورشید
در دیدهٔ خفّاش نیاید خورشید
این سودا را نمی توان کرد نهان از اوحدالدین رباعی 5
1. این سودا را نمی توان کرد نهان
در کاسهٔ سر باشد و در کیسهٔ جان
دل گفت که ای جان من آن زهره کراست از اوحدالدین رباعی 6
1. دل گفت که ای جان من آن زهره کراست
کز خاک در تو توتیا یارد خواست
در دایرهٔ وجود موجود تویی از اوحدالدین رباعی 7
1. در دایرهٔ وجود موجود تویی
مقصود نگویمت که معبود تویی
یاری که منزّه آمد از شبه و بدل از اوحدالدین رباعی 8
1. یاری که منزّه آمد از شبه و بدل
دریاب او را به علم ذوقی و عمل
مشغول هوا تو را کجا بشناسد از اوحدالدین رباعی 9
1. مشغول هوا تو را کجا بشناسد
خود کیست که عقل از هوا بشناسد
آن را که دلش خانهٔ توحید بود از اوحدالدین رباعی 10
1. آن را که دلش خانهٔ توحید بود
در کون و مکان طالب تجرید بود
پیدا و نهان و شادی و غم همه اوست از اوحدالدین رباعی 11
1. پیدا و نهان و شادی و غم همه اوست
بنیاد وجود سست و محکم همه اوست
تا با خلقی تو بی گمان بی دینی از اوحدالدین رباعی 12
1. تا با خلقی تو بی گمان بی دینی
تا قبلهٔ تو خلق بود مسکینی