مثنویات عرفی شیرازی

1 ای تو بامرزش و آلوده ما وی تو بغمخواری و آسوده ما

2 رحمت تو کعبه طاعت نواز عدل تو مشاطه عصیان طراز

3 لطف تو دلال متاع گناه حلم تو بنشانده غضب را پناه

4 منفعلیم از عمل ناسزا گر همه نیکست بپوشان ز ما

1 بسم اله الرحمن الرحیم موج نخست است ز بحر قدیم

2 تا برم این نکته بتکمیل عرش زان کنم آرایش قندیل عرش

3 به که بنام صمد بی نیاز نامه نوازیم و عنان طراز

4 از اثر او صمدیت رفیع بر گهر اواحدیت وسیع

1 ای همه عین تو و پاک از همه نقد وجود از تو و خاک از همه

2 چشمه هستی دو عالم تویی من که انا الحق زنم، آن هم تویی

3 نغمه طراز چمن وحدت است زیور شبه تو محالیت است

4 ذات تو مفتون اثر های تو علم تو حیران تماشای تو

1 بیا ساقی آن تشنگی را بسنج پس از آرزوی دل ما مرنج

2 که مستیم و ترک ادب میکنیم ز جام تو بوسی طلب میکنیم

3 بده ساقی آن باده جام سوز صلاحیت آموز و اسلام سوز

4 برقص از پی برقع و مقنعه که خمیازه گیرد ره صومعه

1 بلبل طبعم زند این نغمه باز کامدم اینک بچمن نغمه ساز

2 در چمن نعت گلی دیده ام زمزمه تازه بر او چیده ام

3 میشمرم نغمه مستانه را رنگ نوی می دهم افسانه را

4 پرده ز اسرار درون می کشم ظل شه از پرده برون می کشم

1 جوی طراز چمن بی ستون آن به بهشت غم شیرین درون

2 بود بامر صنم دلپذیر در پی آراستن جوی شیر

3 تیشه هر داغ که بر سنگ خورد لذت آن بر دل آن سنگ برد

4 تیشه هر آن نغمه که بر می کشید از لب وی ناله فرو می چکید

1 نیش قلم چون ره کاوش گرفت چشمه آثار تراوش گرفت

2 قطره اول که نم از پرده داد آب سخن بود کز آن چشمه زاد

3 نایره بگشود و بهرسو دوید میوه فشان طوبی جان بر دمید

4 سیلی ازو رفت بباغ بهشت برگ و بر وی بحلاوت سرشت

1 ای بصفا انجمن آرای حسن حسن ز رویت بتماشای حسن

2 جعد سمن سای تو آشوب زای لعل گوهر زای تو یاقوت سای

3 آهوی صیاد تو رضوان شکار سایه بالای تو طوبی نگار

4 طاق دو ابروی تو محراب ناز عجز بمحراب وی اندر نماز

1 بود تو مقصود وجودست بس جز تو همه گفت و شنود است و بس

2 کعبه تویی و آنهمه راه تواند چشم تویی جمله نگاه تواند

3 گر نبود مهر تو بر نامه ها جمله بشوئید بخون جامه ها

4 گرنه نسیم تو بر آدم وزد در چمن روضه لب غم گزد

1 عابدی از شمع هدی نور یاب گشت شبی مرغ دلش صید خواب

2 نیم شبی واقعه رو نمود دید که بر فرق سپهر کبود

3 خوابگه عرش برین دوش اوست منظره عرش نشین دوش اوست

4 صبح که مرغ دلش از خواب جست چشم بمالید و بزانو نشست