قطعات عرفی شیرازی

1 ملاف عرفی از این ترهات و ژاژ مخای گرفتم آنکه کلام تو سلسبیلی کرد

2 ز شعر دم مزن آواز قدس را بشنو که شعر روی تو را در زمانه نیلی کرد

3 ز منجنیق ملامت در آتش افکندت مگو در آتش او گوهرم خلیلی کرد

4 صدای طعنه بلند است گوش هوش بدار که صوت مور در این مرحله صهیلی کرد

1 بیا ای بخت سرگردان و بنشین بزیر سایه سرو وگل و بید

2 که درباغی فروچیدیم محفل که در وی عندلیبی کرده ناهید

3 کدامین باغ ، باغ وصل یاری که آبش میرود درجام جمشید

4 زهی باغی که برگ لاله او زند سیلی بحسن ماه و خورشید

1 دی شنیدم کز سمند افتاد آن کاندر رهش خاک بودن توتیای چشم کیوان بودن است

2 آسمانش درخیال فرش مجلس گشتن است آفتابش در هوای گردد امان بودن است

3 چون شنیدم این خبر پژمرده گشتم عقل گفت بیخبر زین واقعه جای پریشان بودن است

4 اونه شخص دولت آمد در ره نظم جهان نی ثبات دولت از افتادن و خیزان بودن است

1 دی کسی گفت که سعدی گهراندوز سخن قطعه‌ای گفته، که اندیشه بدان می‌نازد

2 گفتم این گوش بدان نغمه سزد گفت آری اینک از پرده عنان سوی تو می‌اندازد

3 سخن از عشق حرام است بر آن بیهده‌گو که چو ده بیت غرل گفت مدیح آغازد

4 حبذا همت سعدی و غزل گفتن او که ز معشوق به ممدوح نمی‌پردازد

1 نه از آن دیر بخشد ایزد کام که دهد جلوه کبریایی را

2 زان توقف کند که دریابی ذوق در یوزه گدایی را

1 ای که درآئینه ام خود راسیه رو دیده ای جنگ بیسودست رواندیشه زنگی مکن

2 ویکه نافهمیده ازوعظم بجان رنجیده ای بی نصیب از فهم رازی فکر فرهنگی مکن

3 ورگمان گاوورزی داری اینک حاضرم گر نمی تازی بمیدانم هم آهنگی مکن

4 ورتوان دندان من چون آسمان قهرت شکست حاکمی اندیشه دندان شکن سنگی مکن

1 همدمی دارم بسی خوش صحبت اما گرسنه آنچنان کز بهر سیری زخم تامردن خورد

2 با جوال زرمدامش غم بود قوت و هنوز بسکه باخود بخل ورزد غم زغم خوردن خورد

1 فسانه ای بشنو عرفی از من بیمار که باشدت بنفاق معاشران رهبر

2 زعافیت بمکافات معصیت دوسه روز مریض گشته تنم از مشیت داور

3 بیاض دیده زحمرت همی بدان ماند که لاله سوده کسی درمیانه عبهر

4 حرارت تنم ارعاریت کند شاید که مستحیل شود آفتاب راجوهر

1 بدون معنی اگر حسن یوسفی داری ز صحبت تو زلیخا شود دل افسرده

2 یقین شناس که صورت تن است و معنی جان اگر بحسن گرو ز آفتاب و مه برده

3 برو بصورت تنها مکن بمردم ناز که دل زکس نبرد حسن شاهد مرده

1 از خجلت این گنه که عفوش بر توست نه بر عطای یزدان

2 خواهم که شوم ز سایه تو در مطلع آفتاب پنهان