قطعات عرفی شیرازی

1 زهر هنر که زنم لاف ، امتحان شرط است بیازمای مکن پیش از امتحان انکار

2 بلی ، کلیمم ،کاذب نبوتم ، کو: نیل؟ بلی ، خلیلم ،ناپخته دعوتم ، کو: نار

1 خدایگانا ! دی بی تو در وثاق امید نشسته بودم و در بر زمانه کرده فراز

2 که محرمی زدرم ناگهان درآمد و گفت که ای ضمیر تواسرار غیب را غماز

3 بگویمت خبری کز نهایت ندرت نتیجه های خیال ترا بود انباز

4 همای اوج سعادت فلان که عزت او بنزد شه بود از عز همگنان ممتاز

1 صباح عید صیامی برغبت عرفی که حسن شاهد معنی زوی گرفته طراز

2 بعزم سیر مصلی صلا بکام زدیم که هست ملجا خلد برین عزت و ناز

3 بگرد مرقد حافظ که کعبه سخن است درآمدیم بعزم طواف در پرواز

4 زموج گریه طوفانی از هوای حرم بصحن کعبه مصلی فکندم از شیراز

1 شرم بادت گفته ای عرفی فلانرا خام گفت بایدت گفت آتش اندیشه زین به بر فروز

2 هیچکس گوید عطارد راکه تیرش نارساست وربگوید میتوان گفتن بتیرش برمدوز

3 هیچکس گوید که طباخ بهشت این خام پخت وربگوید میتوان گفتن که این هیزم مسوز

1 عرفی نصیحت کنمت گوش دار ، گوش تاوارهی زکشمکش صلح و جنگ خویش

2 با عقل و روح گر، ید بیضایت آرزوست ناموس عشق جوی و مبین نام و ننگ خویش

3 زآن آفتاب پنجه کند اهل حسن را کز خویشتن نهفته حناز آب و رنگ خویش

1 ای قوی برهان وسواست علیکم بالسکوت چشمه زهر هلاهل کرده ای تریاک خویش

2 در قیامت شرمسارم هیزم دوزخ شود گر زشاخ ریشه طوبی کنی مسواک خویش

1 شاهنشها ! حقیقت اسبی که داده ای بشنو زلطف تا برسانم بعز عرض

2 درویش بیعصاش نگیرد زمن بمفت طرار مفلسش نستاند زمن بقرض

3 پیراست و علتی بخوراکش فزوده ام آری بود رعایت پیر علیل فرض

4 گرشیهه ای زند بجوانی ستایمش ورنقطه ای رود کنمش نام طی ارض

1 اگر ملازم شعرم مدان که بی خبرم ز راز صوفی و نقل فقیه و علم حکیم

2 زمانه راهمه کاویده و نیافته ام به از ترانه اطفال و ترهات ندیم

3 وگر نه جهل و خرد را بحکم استعداد علوم خوانده و ناخوانده میکنم تعلیم

1 چه گویمت که نیرزد بگفتگو«عرفی» ز عهد ماضی و حال آنچه در گذر دیدم

2 ز عیش و بی غمی عهد پیش باز مپرس که عیشش از سخن راست تلختر دیدم

3 ز درد ناقص این عهد هم سؤال مکن که صد ملامت از این درد بی ثمر دیدم

4 ز سوز و ماتم این روزگار دلگیرم که خنده بی نمک و گریه بی اثر دیدم

1 شعر فخر و شاعران ننگین ز فرط حرص و آز خویش را از زمره این جمع چون بیرون کشم

2 «انوری» چون نیز از ننگ طمع نتوان گریخت انتقام خویش از این ناقص‌شریکان چون کشم