یار آمده و در صدد دلداری از عرفی شیرازی رباعی 25
1. یار آمده و در صدد دلداری ست
من مست و خراب، این شب صد دشواری ست
عرفی سر صفهٔ مغان مسند از عرفی شیرازی رباعی 26
1. عرفی سر صفهٔ مغان مسند ماست
تعظیم گه دیر مغان معبد ماست
زینسان که گمان شده دی از عرفی شیرازی رباعی 27
1. زینسان که گمان شده دی به ره است
وز بستن یخ حباب رشک گره است
زین سردی دی که آب و آتش از عرفی شیرازی رباعی 28
1. زین سردی دی که آب و آتش یخ بست
در بستن یخ جوهر الماس شکست
باز آ که فراق جان گداز از عرفی شیرازی رباعی 29
1. باز آ که فراق جان گداز آمده است
اندیشهٔ مردنم فراز آمده است
گر چشم و دلم ز ناله و گریه از عرفی شیرازی رباعی 30
1. گر چشم و دلم ز ناله و گریه جداست
زنهار مبر گمان که راحت، که خطاست
تا عمر مرا فلک به غم پیموده از عرفی شیرازی رباعی 31
1. تا عمر مرا فلک به غم پیموده است
گوشم به فغان اهل شیون بوده است
عشق آمد و گوید رسولم نام از عرفی شیرازی رباعی 32
1. عشق آمد و گوید رسولم نام است
در حسن به آسمان صدم پیغام است
راهم ندهد سوی حرم زاهد از عرفی شیرازی رباعی 33
1. راهم ندهد سوی حرم زاهد زشت
راند ز کنشت راهب نیک سرشت
مسجود ملایک دو تن از آب از عرفی شیرازی رباعی 34
1. مسجود ملایک دو تن از آب و گل است
ز آدم چو گذشت این نگار چگل است
معموری عقل فضلهٔ ویرانی از عرفی شیرازی رباعی 35
1. معموری عقل فضلهٔ ویرانی ست
سرمایهٔ علم خاک بی سامانی ست
در عهد من آن که لاف سنج از عرفی شیرازی رباعی 36
1. در عهد من آن که لاف سنج سخن است
خونش هدر است، قاتلش نظم من است