غزلیات عرفی شیرازی

1 چه غم ز رفتن این است، می کشد اینم که غم تو به بازیچه می برد دینم

2 فروغ آیینه ام بی چراغ مجلس نیست کجاست سرمه کش دیدهٔ خدا بینم

3 امام شهر که مستم ندیده، حیران بود بیا بگو به تماشا، کنون که رنگینم

4 ز من فراغت فردوس دور باد که من بساط ماتمیان بر فراغ می چینم

1 دردا که فاش در غم جانانه سوختیم در داغ و درد محرم و بیگانه سوختیم

2 گو شمع برفروز به بزم طرب که ما بیرون در ز غیرت پروانه سوختیم

3 با خون صد شهید مقابل نهاده اند عمری که ما به آتش افسانه سوختیم

4 کس راه گم نکرد که خضر رهی نیافت ما در میان کعبه و بتخانه سوختیم

1 هر چند بی غمانه به مسکن فتاده ایم زنجیر صد کرشمه به گردن فتاده ایم

2 در نعمت اوفتاده و شکری نمی کنیم بس ناشکفته گل در گلشن فتاده ایم

3 خوشدل به نور شمع شبستنانت از برون شب ها به خاک دیده به روزن فتاده ایم

4 گرد حریم دیرم و در دیده ام کشند تا از کدام گوشهٔ دامن فتاده ایم

1 کو عشق که در غمزدگی نام برآرم دستی به سزای دل خود کام برآرم

2 بد خوی شوم روزی و این جان غم اندیش از غمکدهٔ سینهٔ بد نام برآرم

3 سررشتهٔ زنار جهانی به کف آمد یک رشته گر از پردهٔ اسلام برآرم

4 گر روشنی راز برون افکنم از دل گلبانگ ان الحق ز در و بام برآرم

1 دل ر ا چه می دهی که به دارالشفا بریم این مرغ بسمل از دم تیغت کجا بریم

2 یاران مدد کنید که از وادی جنون دیوانه دل گرفته به دارالشفا بریم

3 این مایه معصیت نه سزاوار بخشش است در حشر انتظار شفاعت چرا بریم

4 این آبرو که صاف شراب خجالت است صد ره به خاک ریخته، دیگر کجا بریم

1 به شمعی کو صبا کرده به خلوت، خانه‌ای داری که از تنهایی‌ات غم نیست گر پروانه‌ای داری

2 از این خلوت‌نشینی کم نگردد هستی حسنت که آنجا هم ز خون مجرمان پیمانه‌ای داری

3 مرا این آتش از داغ جدایی بیشتر سوزد که می‌گویند جا در محفل بیگانه‌ای داری

4 ز آسیب نظر گر می‌گریزی در دلم بنشین که آنگه خالی از نامحرمان کاشانه‌ای داری

1 هنگام و دم نزغ، خراب نقس است این این حالت نزع است، دلم را هوس است این

2 می آیی و در خرمن ما می زنی آتش در طعنه میندیش، که خاشاک خس است این

3 طوطی چو رود سوی شکر تلخ دهانان گویند که بیداد به رنگ مگس است این

4 افغان مکن ای مرغ گرفتار، فرو میر این باغ ارم نیست، درون قفس است این

1 عفوت آوردم، دل شرمنده را آتش زدم خط آزادی نمودم بنده را آتش زدم

2 کاو کاو خانه کردم، جنس بی قیمت نبود شگر گفتم گوهر ارزنده را آتش زدم

3 خنده ار با گریه دیدم بر در رد و قبول گریه را مقبول خواندم، خننده را آتش زدم

4 بانگ هیهاتی ز دل بر داشتم کز گرمی اش مرده را بیدار کردم، زنده را آتش زدم

1 صد شکر کز حلاوت هستی گذشته ایم وز ذوق هوشیاری و مستی گذشته ایم

2 ای خوشدلی مناز که ما از بساط عمر در روزگار باد پرستی گذشته ایم

3 در راه راست گام به اندیشه می نهیم از بس که بر بلندی و پستی گذشته ایم

4 راز درون پرده ز بیرون نوشته، لیک دایم به این صحیفهٔ مستی گذشته ایم

1 تا به خون ریزیم اشارت ها نمود ابروی او میل خون ریزی خود فهمیدم از هر موی او

2 چون خرامد در دلم جان، هم چو آب زندگی سر نهد در پای سرو قامت دلجوی او

3 تا خیال قامتش بیرون نیامد از دلم کرده ام زنجیر یایش حسرت گیسوی او

4 گر نمی گردد مه من گرم کین از مهر نیست از نزاکت طاقت گرمی ندارد خوی او