غزلیات عرفی شیرازی

1 التفاتی نیست با امید مطلوب مرا مرحمت با یاس باشد، خوی محبوب مرا

2 تا به حال من کند اندیشه های باطلش پیش او در آتش اندازید مکتوب مرا

3 زان حجاب افتاد و زین عم خانه می ناید برون دشمنی با خویش تا کی جان محبوب مرا

4 گفت و گو های دل شوریده ام باطل مدان بهره ی از هوشمندی هست مجذوب مرا

1 عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا تشنه سازد، بر لب دریای خون آرد مرا

2 در می طامات خوش لایعلقم، مطرب کجاست تا به هوش از نغمه های ارغنون آرد مرا

3 در بهشتم کن خدایا تا نمانم شرمسار تا که از شرم گنه دوزخ برون آرد مرا

4 می رود اندیشه ام در کعبه از دیر مغان می برد باری نمی دانم که چون آرد مرا

1 چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا که آرزوی دل آورد در کنار مرا

2 به راه غشق نگیرم زشوق بال و پری که نی پیاده شمارند نی سوار مرا

3 فغان ز نشأ ی دون همتی، کزین شادم که هیچ کام نیارد به انتظار مرا

4 نه رام مردم اهلم نه صید مرشد شهر نشسته ام که نسیمی کند شکار مرا

1 به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا دراز باد شبم با سحر چه کار مرا

2 مرا نشاط تماشا بس از بهشت وصال به قیمت کم و بیش ثمر چه کار مرا

3 ز بهر کاوش دل اهل درد نیش طلب من و نگاه تو، با نیشتر چه کار مرا

4 مرا فریب دهد ناله ای و به غم گوید ز من ترانه شنو با اثر چه کار مرا

1 هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا رسوا کند ز شکوه ی داغ دگر مرا

2 گو بوی گل بسوز دماغم که داده اند از بهر بوی دوست دماغ دگر مرا

3 مشتاق شمع طورم و هر دم هجوم شوق آلوده می کند به چراغ دگر مرا

4 هر محرمی که می کنم از وی سراغ دوست محتاج می کند به سراغ دگر مرا

1 چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا شبی به گلخن خود می برد خلیل مرا

2 ز باغ وصل ثمر خواهم آن قدر که دهند کجا نظر به کثیر است و یا قلیل مرا

3 رو ای مگس به مگس ران مساز محتاجم که منفعل نکند بال جبرییل مرا

4 علاج تشتگی ام خون دل کند ور نه ز روی لب گذرد بند سلسبیل مرا

1 شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را آخر سپارشی کن، بی درد پاسبان را

2 کین را به مهر مفروش ای عشق دوست دشمن زین بهترک فرا گیر یاران خرده دان را

3 تا کی فروشم آخر بی سود گوهر مهر هر چند گفته باشم من دوستم زیان را

4 من بلبل بهشتم اما درین گلستان در روز بد نهادم بنیاد آشیان را

1 نی مهر دوست دارم ، نی کین دشمنان را یک طور دوست دارم بی مهر و مهربان را

2 غم می کشد عنانم من هم شتاب دارم از هم دعا بگویند یاران شادمان را

3 مستانه گر بتازم، عیبم مکن که شوقش گرمی دهد به مرکب، نرمی دهد عنان را

4 گفتم به گوش توفیق، ای دشمن مروت تا کی فراق خرمن این مور ناتوان را

1 تا به کی معبچه ی می نوش و بیارا ایمان را تا به کی پیش بری لعمه ی شادروان را

2 این مزاری است که صد چون تو در و مدفون است که تو امروز بر و طرح کنی ایوان را

3 جمله در کشتی نوح اند حریفان در خواب ورنه هرگز ننشانید قضا توفان را

4 بحث با رد و قبول بت ترسا بچه است ور نه از کفر زبونی نبود ایمان را

1 به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را عداوت با دل من باد زهر آلود نیشان را

2 به من بیگانگان را کی دل هم صحبتی ماند که با من صحبت غم می کند بیگانه خویشان را

3 دمی صد چشمه هایی ۰۰۰ از دلم سر آمد و شادم که محکم نیست ایمان محبت صبر کیشان را

4 نه با من با یکی از اهل دل دوستی می کن ولی در کار هست آخر سر زلف پریشان را