چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا از عرفی غزل 13
1. چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا
که آرزوی دل آورد در کنار مرا
به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا از عرفی غزل 14
1. به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا
دراز باد شبم با سحر چه کار مرا
هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا از عرفی غزل 15
1. هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا
رسوا کند ز شکوه ی داغ دگر مرا
چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا از عرفی غزل 16
1. چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا
شبی به گلخن خود می برد خلیل مرا
شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را از عرفی غزل 17
1. شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را
آخر سپارشی کن، بی درد پاسبان را
نی مهر دوست دارم ، نی کین دشمنان را از عرفی غزل 18
1. نی مهر دوست دارم ، نی کین دشمنان را
یک طور دوست دارم بی مهر و مهربان را
تا به کی معبچه ی می نوش و بیارا ایمان را از عرفی غزل 19
1. تا به کی معبچه ی می نوش و بیارا ایمان را
تا به کی پیش بری لعمه ی شادروان را
به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را از عرفی غزل 20
1. به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را
عداوت با دل من باد زهر آلود نیشان را
تا تیز کرده ای به سیاست نگاه را از عرفی غزل 21
1. تا تیز کرده ای به سیاست نگاه را
صد منت است بر دل عاشق گناه را
از تو نوشت و داد دل آرمیده را از عرفی غزل 22
1. از تو نوشت و داد دل آرمیده را
غم نامه های شسته و صد ره دریده را
دادم به چشم او دل اندوه پیشه را از عرفی غزل 23
1. دادم به چشم او دل اندوه پیشه را
غافل که مست می شکند زود شیشه را
تحفهٔ مرهم نگیرد سینهٔ افکار ما از عرفی غزل 24
1. تحفهٔ مرهم نگیرد سینهٔ افکار ما
سایهٔ گل برنتابد گوشهٔ دستار ما