غزلیات عرفی شیرازی

1 امید عیش کجا و دل خراب کجا هوای باغ کجا، طائر کباب کجا

2 به می نشاط جوانی به دست نتوان کرد سرور باده کجا، نشئهٔ شباب کجا

3 به ذوق کلبهٔ رندان کجاست خلوت شیخ حریم کعبهٔ خلوت کجا، شراب کجا

4 بلای دیده و دل را ز پی شتابانم کسی نگویدم ای خان‌ومان خراب کجا

1 وای که مستانه یار، جعد پریشان شکست ساغر لب ریز کفر بر سر ایمان شکست

2 چون گل رخسار او، زآتش می برفروخت شمع شبستان گداخت، رنگ گلستان شکست

3 چون به ازل حسن دوست، خون ملاحت کشید در دهن زخم ما، عشق نمکدان شکست

4 بس که به عالم نماند، عافیت از عشق تو همت آزادگان، قدر شهیدان شکست

1 زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است بضاعت سخن آخر شد و سخن باقی است

2 گمان مبر که تو چون بگذری جهان بگذشت هزار شمع بکشتند و انجمن باقی است

3 کسی که محرم باد صبا ست می داند که با وجود خزان بوی یاسمن باقی است

4 ز شکوه های جفایت دو کون پر شد، لیک هنوز رنگ ادب بر رخ سخن باقی است

1 از بس که جور کرد به دل غم که آشناست داغم بهشت صحبت مرهم که آشناست

2 تا طی کنند بی ادبان وادی غرور بیگانگی نموده به محرم که آشناست

3 گر آشنا کسی است که اهلیت اش نیست بنما یکی ز مردم عالم که آشناست

4 از بس که وارمیده ز بیگانگان بود بیگانگه وار می رمد آن هم که آشناست

1 صد قول به یک زمزمه طی می کنم امشب مستی نه به اندازه ی می می کنم امشب

2 مجنون ترا قبله اجابت ز دعا بود هنگام دعا روی به حی می کنم امشب

3 تا کی طلب از وادی راحت کندم دور این ناقه درین مرحله پی می کنم امشب

4 آن خنده که دی ساغر جم داشت به خورشید بر جام جم و مجلس کی می کنم امشب

1 خوناب آتشین ز سر من گذشته است وین سیل آتش از جگر من گذشته است

2 مرغ هوای خلدم و تا پر گشوده ام صد تیر غم ز بال و پر من گذشته است

3 من داده ام به عشق تو دل، در زبان خلق دایم حکایت از خطر من گذشته است

4 دل صید گشته، کنون، کار با قضاست کار از فغان و الحذر من گذشته است

1 ممنون ترکتازی گردون دل من است آماده ی هزار شبیخون دل من است

2 هرگز نیامدش به غلط محملی به سر بیهوده گرد وادی مجنون دل من است

3 صد لاله زار داغ شکفته است بر دلم برگ چمن ز صد افزون دل من است

4 هر دل ترا نکرد به آهنگ آشنا در مانده ی فسانه و افسون دل من است

1 دورم از کوی تو، جا در زیر خاکم بهتر است زندگی تلخ است با حرمان، هلاکم بهتر است

2 من که مجروح خمارم مرهم راحت چه سود جای مرهم بر جراحت برگ تاکم بهتر است

3 گر بکشتی از فراقم، سوختی، منت منه من که در دوزخ به زندان، هلاکم بهتر است

4 ره به امیدم مده عرفی که بی باکم بسی من صلاح خویش دانم، ترسناکم بهتر است

1 گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را ادب کی می گذارد تا ببوسم آستانش را

2 صبا از کوی لیلی گر وزد بر تربت مجنون کند آتشفشان چون شمع، استخوانش را

3 برآمد جان ز تن وان زلف می جوید جوان مرغی که از دامی شود آزاد و جوید آشیانش را

4 ز غیرت پیچ و تاب افتاده در رگ های جان من همانا دست امید کسی دارد عنانش را

1 بر میان فتنه شوخی طرف دامانی شکست ترکتاز غمزه هر سو فوج ایمانی شکست

2 ملک حسن از شیوه خالی گشت تا گشتم خراب کافرستانی به هم زد تا مسلمانی شکست

3 شکر طالع می کنم با آن که از بابم فکند زان که هر خاری به پایم در گلسنانی شکست

4 گر سلیمانی است و گر موری که در معنی گداست هر که دست از آبرو شست او لب نانی شکست