کوی عشق است و همه دانه و دام است اینجا از عرفی غزل 1
1. کوی عشق است و همه دانه و دام است اینجا
جلوهٔ مردم آزاده حرام است اینجا
امید عیش کجا و دل خراب کجا از عرفی غزل 1
1. امید عیش کجا و دل خراب کجا
هوای باغ کجا، طائر کباب کجا
به دیر آی از حرم صوفی که می برقع گشود اینجا از عرفی غزل 3
1. به دیر آی از حرم صوفی که می برقع گشود اینجا
از آنجا آن‌که می‌جویی به می‌خواران نمود اینجا
به گاه جلوه از آن ماه روی زیبا را از عرفی غزل 4
1. به گاه جلوه از آن ماه روی زیبا را
که جان ز شرم نماید ز آستین ما را
می کش و مست عشوه کن، نرگس می پرست را از عرفی غزل 5
1. می کش و مست عشوه کن، نرگس می پرست را
میکده ی کرشمه کن، گوشه ی چشم مست را
در نو بهار باده ننوشد کسی چرا از عرفی غزل 6
1. در نو بهار باده ننوشد کسی چرا
می در پیاله زهد فروشد کسی چرا
خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را از عرفی غزل 7
1. خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را
آب و هوا ز باده کن، باغچه ی نیاز را
گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را از عرفی غزل 8
1. گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را
ادب کی می گذارد تا ببوسم آستانش را
منم که یافته ام ذوق صحبت غم را از عرفی غزل 9
1. منم که یافته ام ذوق صحبت غم را
به صبح عید دهم وعده ی شام ماتم را
در باغ طبیعت بفشردیم قدم را از عرفی غزل 10
1. در باغ طبیعت بفشردیم قدم را
چیدیم و گذشتیم،گل شادی و غم را
التفاتی نیست با امید مطلوب مرا از عرفی غزل 11
1. التفاتی نیست با امید مطلوب مرا
مرحمت با یاس باشد، خوی محبوب مرا
عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا از عرفی غزل 12
1. عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا
تشنه سازد، بر لب دریای خون آرد مرا