ولیکن روانم ز تو سیر نیست از عنصری بلخی مثنوی 13
1. ولیکن روانم ز تو سیر نیست
دلم چون دل تو بکفشیر نیست
چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت از عنصری بلخی مثنوی 14
1. چو شب رفت و بر دشت پستی گرفت
هوا چون مغ آتش پرستی گرفت
مرا هرچه ملک و سپاهست و از عنصری بلخی مثنوی 15
1. مرا هرچه ملک و سپاهست و گنج
همی زان تست و ترا زوست خنج
بجوشید لشکر چو مور و ملخ از عنصری بلخی مثنوی 16
1. بجوشید لشکر چو مور و ملخ
کشیدند از کوه تا کوه نخ
سخنور چو رای روان آورد از عنصری بلخی مثنوی 17
1. سخنور چو رای روان آورد
سخن بر زبان ردان آورد
برو جست عذرا چو شیر نژند از عنصری بلخی مثنوی 18
1. برو جست عذرا چو شیر نژند
بزد دست و چشم ادانوش کند
اگر بر سر مرد زد در نبرد از عنصری بلخی مثنوی 19
1. اگر بر سر مرد زد در نبرد
سرو قامتش بر زمین پخچ کرد
ز بس کش بخاک اندرون گنج از عنصری بلخی مثنوی 20
1. ز بس کش بخاک اندرون گنج بود
ازو خاک پی خسته (خوسته) را رنج بود
ز بس کینه جوی و دژ آهنگ بود از عنصری بلخی مثنوی 21
1. ز بس کینه جوی و دژ آهنگ بود
فراخای گیتی برو تنگ بود
ز دریا بخشکی برون آمدند از عنصری بلخی مثنوی 22
1. ز دریا بخشکی برون آمدند
ز بر بر سوی زیفنون آمدند
سلیسون شه فرّخ اخترش بود از عنصری بلخی مثنوی 23
1. سلیسون شه فرّخ اخترش بود
فلقراط شه را برادرش بود
چو از راستی بگذری خم بود از عنصری بلخی مثنوی 24
1. چو از راستی بگذری خم بود
چه مردی بود کز زنی کم بود