قصاید عنصری بلخی

1 چنان باشد بر او عاشق جمالا که خوبی را ازو گیرد مثالا

2 اگر خالی شد از شخصش کنارم خیالش کرد شخصم را خیالا

3 بدی را از که رنج آید که خوبان بیارامند در ظلّ ظلالا

4 من از بس حیلت چشمش ، بدانم که نرگس را چه در دست احتیالا

1 دل مرا عجب آید همی ز کار هوا که مشک‌بوی سلب شد ز مشک‌بوی صبا

2 ز رنگ و بوی همی دانم و ندانم از آنک چنین هوا ز صبا گشت یا صبا ز هوا

3 درخت اگر عَلَم پرنیان گشاد رواست که خاک باز کشیدست مفرش دیبا

4 به نور و ظلمت ماند زمین و ابر همی به درّ و مینا ماند سرشک ابر و گیا

1 هر سؤالی کز آن لب سیراب دوش کردم همه بداد جواب

2 گفتمش جز شبت نشاید دید گفت پیدا بشب بود مهتاب

3 گفتم از تو که برده دارد مهر گفت از تو که برده دارد خواب

4 گفتم از شب خضاب روز مکن گفت بر زر ز خون مکن تو خضاب

1 گفتم متاب زلف و مرا ای پسر متاب گفتا که بهر تاب تو دارم چنین بتاب

2 گفتم نهی برین دلم آن تابدار زلف گفتا که مشک ناب ندارد قرار و تاب

3 گفتم که تاب دارد بس با رخ تو زلف گفتا که دود دارد با تفّ خویش تاب

4 گفتم چو مشک گشت دو زلفت برنگ و بوی گفتا که رنگ و بوی ازو برده مشک ناب

1 شهریار دادگستر خسرو مالک رقاب آنکه دریا هست پیش دست احسانش سراب

2 آسمان جود گشت و جود ماه آسمان آفتاب ملک گشت و ملک چرخ آفتاب

3 بنگر اکنون با خداوند جهان شاه زمین هر سری اندر خراسان زی بتی دارد شتاب

4 تا شتابان زی خراسان آمد از سوی عراق چون فزاید بندگانرا قدر ملک و جاه و آب

1 عنبر است آن حلقه گشته زلف او یا چنبر است چنبر است آری ولیکن چنبر اندر عنبر است

2 اصل او از زنگ و بر یک اصل او سیصد شکن هر شکنجی را که بینی ز اصل او سیصد سر است

3 هر سری را باز سیصد بند گوناگون چنانک زیر هر بندی ازو یک مشت مشک اذفر است

4 طبع او طبع بهار آمد که دایم همچو او گلبر است و گل نگار و گل کش و گل پرور است

1 بت که بتگر کندش دلبر نیست دلبری دستبرد بتگر نیست

2 بت من دل برد که صورت اوست آزری وار و صنع آزر نیست

3 از بدیعی ببوستان بهشت جفت بالای او صنوبر نیست

4 چیست آن جعد سلسله که همی بوی عنبرده است و عنبر نیست

1 سده جشن ملوک نامدارست ز افریدون و از جم یادگارست

2 زمین گویی تو امشب کوه طورست کزو نور تجلّی آشکارست

3 گر این روزست شب خواندش نباید و گر شب روز شد خوش روزگارست

4 همانا کاین دیار اندر بهشت است که بس پرنور و روحانی دیارست

1 باد نورزی همی در بوستان بتگر شود تا ز صنعش هر درختی لعبتی دیگر شود

2 باغ همچون کلبۀ بزّاز پر دیبا شود باد همچون طلبۀ عطار پر عنبر شود

3 سونش سیم سپید از باغ بردارد همی باز همچون عارض خوبان زمین اخضر شود

4 روی بند هر زمینی حلّه چینی شود گوشوار هر درختی رشتۀ گوهر شود

1 تا همی جولان زلفش گرد لالستان بود عشق زلفش را بگرد هر دلی جولان بود

2 تا همی نا تافته تاب اوفتد در زلف او تافته بودن دل عشاق را پیمان بود

3 مرمرا پیدا نیامد تا ندیدم زلف او کز شبه زنجیر باشد یا ز شب چوگان بود

4 عارضش داند مگر کز چشم بد آید سته از نهیب چشم بد دایم درو پنهان بود