غزلیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 عزم کجا کرده‌ای باز که برخاستی موی به شانه زدی زلف بیاراستی

2 ماه چو روی تو دید گفت زهی نیکوی سرو که قد تو دید گفت زهی راستی

3 آتش غوغای عشق چون بنشستی نشست فتنهٔ آخر زمان خاست چو برخاستی

4 دوش در آن سرخوشی هوش ز ما میر بود کاسه که میداشتی عذر که میخواستی

1 ترک سرمستم که ساغر می‌گرفت عالمی در شور و در شر می‌گرفت

2 عکس خورشید جمالش در جهان شعله می‌زد هفت کشور می‌گرفت

3 چون صبا بر چین زلفش می‌گذشت بوستان در مشک و عنبر می‌گرفت

4 هر دمی از آه دودآسای من آتشی در عود و مجمر می‌گرفت

1 افتاده بازم در سر هوائی دل باز دارد میلی به جایی

2 او شهریاری من خاکساری او پادشاهی من بینوائی

3 بالا بلندی گیسو کمندی سلطان حسنی فرمانروائی

4 ابروکمانی نازک میانی نامهربانی شنگی دغائی

1 علی‌الصباح که نرگس پیاله بردارد سمن به عزم صبوحی کلاله بردارد

2 چکاوک از سرمستی خروش در بندد ز شوق بلبل دلخسته ناله بردارد

3 به صد جمال درآمد عروس گل به چمن صباش دامن گلگون غلاله بردارد

4 وجوه قرض میم هست لیک میترسم که می‌فروشم نام از قباله بردارد

1 نه بر هرخان و خاقان می‌برم رشک نه بر هر میر و سلطان می‌برم رشک

2 نه دارم چشم بر گنجور و دستور نه بر گنج فراوان می‌برم رشک

3 نه می‌اندیشم از دوزخ به یک جو نه بر فردوس و رضوان می‌برم رشک

4 نه بر هر باغ و بستان می‌نهم دل نه بر هر قصر و ایوان می‌برم رشک

1 چمن دل بردن آیین میکند باز جهان را لاله رنگین میکند باز

2 نسیم خوش نفس با غنچه هر دم حدیث نافهٔ چین میکند باز

3 شکوفه هر زری کاورد بر دست نثار پای نسرین میکند باز

4 گشاده چشم خواب آلود نرگس تماشای ریاحین میکند باز

1 دلا باز آشفته کاری مکن چو دیوانگان بیقراری مکن

2 گرت نیست دردی، غنیمت شمار ورت هست فریاد و زاری مکن

3 چو کارت ز عشقست و بارت ز عشق شکایت ز بی کار و باری مکن

4 نگارا نگارا جدائی ز ما خدا را اگر دوست داری مکن

1 وداع کعبهٔ جان چون توان کرد فراقش بر دل آسان چون توان کرد

2 طبیبم میرود من درد خود را نمیدانم که درمان چون توان کرد

3 مرا عهدیست کاندر پاش میرم خلاف عهد و پیمان چون توان کرد

4 به کفر زلفش ایمان هرکه آورد دگر بارش مسلمان چون توان کرد

1 قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام خاطر از سودا مشوش کرده‌ام

2 در ره عشقش میان جان و دل منزل اندر آب و آتش کرده‌ام

3 از وصالش تا طمع ببریده‌ام با خیالش وقت خود خوش کرده‌ام

4 از نسیم گلستان تا شمه‌ای بوی او بشنیده‌ام غش کرده‌ام

1 نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود خاطر از کوی توام جای دگر می‌نرود

2 تا بدیدم لب شیرین تو دیگر زان روز بر زبانم سخن شهد و شکر می‌نرود

3 عارض و زلف دو تا شیفته کردند مرا هرگزم دل به گل و سنبل تر می‌نرود

4 مستی و عاشقی از عیب بود گو میباش «در من این عیب قدیم است و بدر می‌نرود»