رباعیات حکیم نزاری قهستانی

1 ای ذات تو مطلقا همه چون و چرا از هستی خویش یک نظر بخش مرا

2 آنجا که تویی کس دگر چون باشد من خود به در آیم از دگرها تو در آ

1 بوی گل رز کرد مرا مست و خراب نوباوه گلی کرد به صد دست در آب

2 در کشتی می نشین که طوفان ورع بسیار محیط عقل کردست مراب

1 هنگام صبوح چون درآیی از خواب در خواه ز باقیات دوشینه شراب

2 بر سر کش و دست بر زن و پای بکوب عشرت به غنیمت کن و فرصت دریاب

1 خواهم ز تو چیزی به معمایی خوب کان هست چو طبعت به لطافت منسوب

2 دانی چه سوال می کنم باده بنه نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب

1 ساقی به که سپیده بر خویش بجنب می در ده و خلوت کن و مگریز از (شب)

2 بر دختر رز چو عادت روزه گذاشت در عقد پیاله آرش از خانه ی خنب

1 آنجا که دل سوخته ما آنجاست گر دریابی معاد و مبدا آنجاست

2 هر چیز که در هستی من بود برفت من هیچ نیم که هستم، اینجا آنجاست

1 زین واقعه سیاره و افلاک بسوخت زین حادثه آب خون شد و خاک بسوخت

2 از هیبت این صاعقه یک ذره نماند از خشک و تر وجود، الاک بسوخت

1 بی‌خویشتنم و دیش یگانهٔ ماست فریاد ز دست آنک هم‌خانهٔ ماست

2 من مجنونم در طلب و او لیلی پس عقل و دین رتبه دیوانهٔ ماست

1 جان زنده دل از نسیم جانانه ماست عشق آفت عقل و عقل دیوانه ی ماست

2 ای خواجه تو او را ز کجا می طلبی دیریست که مطلوب تو هم خانه ی ماست

1 آنی تو که شیوه تو برگزیده ی ماست آنجا که تو را پای بود دیده ماست

2 بر گوشه خاطر تو گر نگذشتیم آن از اثر طالع شوریده ماست