رباعیات حکیم نزاری قهستانی

1 در سایه خویش گوشه ای ده ما را و ز خرمن خویش خوشه ای ده ما را

2 چیزی دگر از تو آرزو می نه کنیم از خوان نیاز توشه ای ده ما را

1 کردیم به ناکام بسیج ره را بگذاشته بیهوده دل ابله را

2 گفتم مگر از وصل شبی عید کنم چون ابر حجاب شد ندیدم مه را

1 گفتم به وصال وعده دادست مرا اقبال دری دگر گشادست مرا

2 چشمم به درست و گوش بر در و او خود چون حلقه برون در نهادست مرا

1 من با که بگویم که چه افتاد مرا بازم چه لطیف و چست بر داد مرا

2 در بندگی خویشتنم نپذیرفت و آنگاه ز جمله کرد آزاد مرا

1 دیریست که انتظار می داد مرا با وصل شبی قرار می داد مرا

2 گفتم مگرم دهد کناری ز میان از خود ز میان کنار می داد مرا

1 ایزد که به عز و ناز پرورد مرا همواره به لطف خویش غم خورد مرا

2 زد بر سر بالای جهان خیمه من و انگشت نمای عالمی کرد مرا

1 با دل گفتم کجا شد آن حشمت ما مخدوم نمی خواست مگر خدمت ما

2 آری به خداوند تعالی ور نه ما را به که بگذاشت ولی نعمت ما

1 رفتی و دگر یاد نکردی از ما هم در نظری سیر بخوردی از ما

2 ما خود پی دل رویم تو در خانه فارغ بنشین چو دل نبردی از ما

1 در هیچ صدف نیست چند دردانه ما جای دگر نبود چو جانانه ما

2 هرگز دیدی حاضر و غایب یاری در خانه خود نشسته هم خانه ی ما

1 تن بود گرو کرده جان از مبدأ جان عاقبت الامر ز تن گشت جدا

2 تن رفت به خاک باز و جان شد بر عرش یعنی همه فانی اند و باقیست خدا