مرا ناگاه پیش از حکیم نزاری قهستانی غزل 1382
1. مرا ناگاه پیش آمد بلایی
خلافِ عقل نازل شد قضایی
ای یار اگر تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 1383
1. ای یار اگر تو یار مایی
با ما بر او چرا نیایی
اگر به گوشه چشم از حکیم نزاری قهستانی غزل 1384
1. اگر به گوشه چشم التفات فرمایی
به غمزه معجزِ انفاسِ روح بنمایی
امید هست که روزی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1385
1. امید هست که روزی جمال بنمایی
اگر به خشم برفتی به صلح بازایی
وقت نیامد که از حکیم نزاری قهستانی غزل 1386
1. وقت نیامد که روی باز نمایی
پرده نبندی و خیمه بازگشایی
دریغا روزگارِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 1387
1. دریغا روزگارِ عیش و ایامِ برنایی
که شد فوت از غرور بی غمی و فرط خودرایی
ندارم در همه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1388
1. ندارم در همه شهر آشنایی
که پیغامی برد از من به جایی
ای در محیط کرده از حکیم نزاری قهستانی غزل 1389
1. ای در محیط کرده دعوی آشنایی
رفتی چنان که هرگز دیگر برون نیایی
ای چشم مرا تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 1390
1. ای چشم مرا تو روشنایی
برخیز و بیا دمی کجایی
در باغ چنین سروی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1391
1. در باغ چنین سروی کی خاست به رعنایی
بر چرخ چنین ماهی کی تافت به زیبایی
برفتم از برت از حکیم نزاری قهستانی غزل 1392
1. برفتم از برت ای دیده را چو بینایی
شدم به گرد جهان هر دری و هر جایی
آمدم باز دلی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1393
1. آمدم باز دلی مضطرب از دروایی
تا تو تسکینِ دل مضطربم فرمایی