غزلیات در دیوان اشعار نشاط اصفهانی

1 تنها نه من که چشم جهانی بروی تست روی نیاز خلق زهر سو بسوی تست

2 بیچاره آن که از تو بغفلت گذشته است غافلتر آنکه با تو و در جستجوی تست

3 جان میدهم ببوی سر زلف دلفریب کان خود شمیمی از قبل خاک کوی تست

4 هر جا شکفته طلعتی از طرف شاخ تو هر جا کشیده قامتی از فیض جوی تست

1 درد چون نیست چه تأثیر بود درمان را گوی شو تا که ببینی اثر چوگان را

2 از من ای خاک در دوست خدا را بپذیر بکجا باز برم این سر بی سامان را

3 چه عجب خلق اگر از تو بغفلت گذرند آنکه درویش نباشد چه کند درمان را

4 دیده بستم که دل از یاد توام بستان است جز برویت نگشایم در این بستان را

1 غم بجایی فکند رخت که غمخواری هست ای خوش آنجا که نه یاری نه پرستاری هست

2 هر که یار دگرش نیست خدا یار ویست هر که کاری بکسش نیست باوکاری هست

3 آنکه اندیشه ی گلزار و گلشن در سر نیست میتوان یافت که در پای دلش خاری هست

4 نخرد خواجه ی ما گرچه بهیچش بدهند بنده ای را که بجز خواجه خریداری هست

1 درد ما را نوبت بهبودی است وین غم ما آیت خشنودی است

2 باز گشتستم ز سودای جهان سودما بر کف یکی بی سودی است

3 در فراقت چیست دانی حال دل با همان حالت که با ما بودی است

4 با غم او خوش بود وقت نشاط گر نداند کس که این خشنودی است

1 جز بجان کس نشناسد صفت جانان را هم بجانان بنگر تا بشناسی جان را

2 نیست هستی بجز از هستی و هستی همه اوست خواجه بیهوده بخود می نهد این بهتان را

3 هوس خرمی از سر بنه ای طالب دوست آتش افروز بخاری نخرد بستان را

4 ره چو مقصد بود آن به نبود پایانش عاشق آن نیست که اندیشه کند پایان را

1 من و دل را بکویی منزلی بود که در هر سو دلی با بیدلی بود

2 چرا خود عشق زینسان مشکل افتاد که آسان شد از وهر مشکلی بود

3 میان بحر ره گم کرده ای را چه سود ار رهبری بر ساحلی بود

4 دل از پیش و من از پی تابکویش شهیدی رهنمای بسملی بود

1 آب گو بگذر ز سر این خانه را وقت شد، ویران کن این ویرانه را

2 صوفیان مستند و زاهد بی خبر از که پرسم من ره میخانه را

3 شعله ی شمع است کاتش زد بجمع خواجه گر سوزد چه غم پروانه را

4 مست آن بزمم که مستانش کنند ز آب شمشیر تو پر پیمانه را

1 نشناخت دل از زلف تو ویرانهٔ خود را دیوانه و شب گم نکند خانهٔ خود را

2 از کوی تو می‌آیم و از خود خبرم نیست پرسم مگر از غم ره کاشانهٔ خود را

3 در خانهٔ ما یار و عجب آنکه ز هرکس جستیم خبر دادن نشان خانهٔ خود را

4 بی‌وعده نشستیم به ره منتظر اما با یار نگفتیم ره خانهٔ خود را

1 حلقه‌ای خواهم به گوش ای عشق از زنجیر دوست افسری آنگه به سر از گوهر شمشیر دوست

2 زلف خود پرتاب می‌سازد که می‌ترسد مگر برنتابد با دل دیوانه‌ام زنجیر دوست

3 عقل در گنجینهٔ سر لوحی از تدبیر یار عشق در آیینهٔ جان عکسی از تقدیر دوست

4 شمع جان‌افروز خواهد کلبهٔ تاریک ما عشق عالم‌سوز خواهد حسن عالمگیر دوست

1 سر نهادیم بسودای کسی کاین سر ازوست نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر ازوست

2 گر گل افشاند و گر سنگ زند چتوان کرد مجلس و ساقی و مینا و می و ساغر ازوست

3 کر بتوفان شکند یا که بساحل فکند ناخداییست که هم کشتی و هم صرصر ازوست

4 من بدل دارم و شاهد برخ و شمع بسر آنچه پروانه ی دلسوخته را در پر ازوست