قصاید در دیوان اشعار نظیری نیشابوری

1 نوروز شد کلید درعیش نوبهار دولت شکوفه کرد که فتح آورد به بار

2 ریحان عدل یافت ز اقبال رنگ و بوی دیبای ملک کرد ز انصاف پود و تار

3 بر صحن ملک باد ظفر خرمی فشان بر باغ عمر ابردعا مدعا نثار

4 صد گلستان به سایه هر شاخ آرزو صد نوبهار در بن هر خار انتظار

1 نبی که معجز ماه دو پیکر آورده مثال نور خود و نور حیدر آورده

2 فراز منبر یوم الغدیر این رمزست که سر ز جیب محمد علی برآورده

3 حدیث «لحمک لحمی » بیان این معنیست که بر لسان مبارک پیمبر آورده

4 خدای از آدمشان تا به آل عبد مناف به صلب پاک و به بطن مطهر آورده

1 به کوه و دشت ندارم ز شوق گنجایی چو سیل تیز روم سر به سر ز شیدایی

2 خبر دهید به ترکان شوخ چشم از من که رخت صبر و سکون می دهم به یغمایی

3 هزار طعنه به دریا زنم ز بی باکی هزار خانه به طوفان دهم ز خودرایی

4 دمی ز دهشت دشمن چو گرگ خون آلود دلی ز وحشت یوسف چو چاه صحرایی

1 ز هنر به خود نگنجم به خم می مغانی بدرد لباس بر تن چو بجو شدم معانی

2 دل زاهد و برهمن ز غرور قرب من خون نه به کعبه ام نیازی نه به دیرم ارمغانی

3 من اگر ز شوخ طبعی تن لنگری ندارم علم است همت من به هوای بادبانی

4 سگ آستانم اما همه شب قلاده خایم که سر شکار دارم نه هوای پاسبانی

1 کس به مشهد پروانه ام نماید راه که خون بمسل من نیست زیب این درگاه

2 به دست و خنجر او صد هزار اسماعیل به خون خویش نویسند: عبده و فداه

3 به هر قدم که روم پیش دورتر افتم که وحشی است غزل و کمند من کوتاه

4 هنوز ناشد گامی به سوی او نزدیک هزار مرحله در خون دل شدم به شناه

1 بهشت شاه نشین بین که دل نشین بینی بدایع رقم صورت آفرین بینی

2 هزار مانی بر چوب بسته یابی دست که رشگ صنعت چینی و نقش چین بینی

3 درو نجوم مصور به نقش پیرایی نظیر کارگه چرخ هفتمین بینی

4 زند چو سقف فلک بر هواش گوهر موج ز بس که در صدفش گوهر ثمین بینی

1 زنند باغ و بهارم صلای ویرانی گلم ز شاخ فرو ریزد از پریشانی

2 نه رنگ و بوی به جا مانده نی بر و برگم چو نخل بادیه افتاده ام به عریانی

3 سموم وادی غم دیده پای تا فرقم ز هم بریزم اگر ناگهم بجنبانی

4 جدا ازان شکن طره ام سرانگشتت گزند خورده دندان صد پشیمانی

1 برنیامد یک عزیز از مصر مردم پروری پیر شد در چاه صد یوسف ز قحط مشتری

2 طبع ها مشغول خست پروری گردیده اند برنمی تابد تمنا را کرم از لاغری

3 بخت مادرکش تیمم در غریبی کرده است کرده گردون دایگی آیین دوران مادری

4 دایه گردون تنک شیرست گوید خاک خور مادر گیتی گران خوابست گوید خون گری

1 ای جلالت خلوت از اغیار تنها ساخته حکمت تو از کرم دی کار فردا ساخته

2 پرده از روی صفات ذات خود برداشته آنچه پنهان بود در علم آشکارا ساخته

3 عقل کل بگشوده بر خورشید ذاتت روزنی وز فروغش دیده هر ذره بینا ساخته

4 شحنه عشقت نشسته بر سر بازار کون درسگاه عقل را دکان سودا ساخته