آتشکدهٔ نیر (اشعار عاشورایی) نیر تبریزی

1 شد چو خرمگاه امامت چونصدف خالی از درهای دریای شرف

2 شاه دین را گوهری بهر نثار جز در غلطان نماند اندر کنار

3 شیرخواره شیر غاب پر دلی نعت او عبدالله و نامش علی

4 در طفولیت مسیح عهد عشق انی عبدالله گو در مهد عشق

1 بسکه خونبار است چشم خامه ام بوی خون آید همی از نامه ام

2 ترسمش خون باز بندد راه را سوی شه نابرده عبدالله را

3 آن نخستین سبط را دویم سلیل آخرین قربانی پور خلیل

4 قامتش سروی ولی نوخواسته تیشه کین شاخ او پیراسته

1 وقت آن شد که کشد کلک نزار چون نی از دل ناله های زار زار

2 بر نگارد داستان شاهرا قصۀ پر غصۀ جان کاهرا

3 لب ز خون ناب آمد ترکند دمبدم شور حسینی سر کند

4 افکند شور از نوای الفراق در حجاز از پرده پوشان عراق

1 جبرئیل آمد شتابان بر زمین از فراز عرش رب العالمین

2 دید صحرائی سراسر لاله زار ارغوان در وی قطار اندر قطار

3 چهره های آتشین برگ گلشن زلفهای عنبر افشان سنبلش

4 چوبها در وی روان اما ز خون سروهای برلب اما سرنگون

1 گفت شاها من فرشته آتشم که سمندوار بر آتش خوشم

2 حکم کن این نائب رب النجوم سوزم اینحزب شیاطین از رجوم

3 گفت من بودم که با امر جلیل کردم آتش را گلستان بر خلیل

4 من فرستادم بلای صاعقه ایفرشته بر قرون سابقه

1 شد فرشته نار با صد دود آه که فرشته باد آمد با سپاه

2 گفت کای دارندۀ چرخ بلند بر جفا صبر و تحمل تا بچند

3 چون سزد چون که رباید اهرمن خاتم از دست سلیمان زمن

4 اینک آوردستم از امر اله سوی تو ایشاه بک هامون سپاه

1 شد فرشته باد بر مرکز نوان که فرشته آب شد سویش روان

2 گفت کای در بحر موسی را دلیل سوی تو آورده ام صد رود نیل

3 هین فروزان سیلها در غرب و شرق یکسر این فرعونیانرا ساز غرق

4 کن ز بنیاد این سواد مخترم چون سبا بر کنده از سیل عرم

1 شد فرشتۀ آب و پیش آمد غمین خاک بیزان بر سر افراشته زمین

2 گفت کای نازان بتو جانهای پاک ای تو مقصود از مزاج آب و خاک

3 باد از فیض دمت در اهتزاز آتش از تاب غمت در سوز و ساز

4 ده اجازت تا زخف اینگروه افکنم زلزال در صحرا و کوه

1 شد فرشته ارض بسوی آسمان که فرشته ابر باز آمد دمان

2 گفت کای باران رحمت را تو ابر در شگفتی مانده از صبر تو صبر

3 این جفاها را تحمل تا بکی ای یمین قدرت دادار حی

4 حکم فرما تا ز ابر ای ذالفتوح هین برانگیزم ز تو طوفان نوح

1 بحرها آمد بلب خوشیده کف کایدرخشان گوهر بحر شرف

2 حیرت اندر حیرت آمد زین عجب تشنگان سیراب و دریا خشک لب

3 تشنه کاما بحر ها در جز رومد جمله از جوی تو میجوید مدد

4 هین بنوش از ما که از جوی توایم تشنه این لعل دلجوی تو ایم