دفتر پنجم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 در حدیث آمد که روز رستخیز امر آید هر یکی تن را که خیز

2 نفخ صور امرست از یزدان پاک که بر آرید ای ذرایر سر ز خاک

3 باز آید جان هر یک در بدن هم‌چو وقت صبح هوش آید به تن

4 جان تن خود را شناسد وقت روز در خراب خود در آید چون کنوز

1 آن ایاز از زیرکی انگیخته پوستین و چارقش آویخته

2 می‌رود هر روز در حجرهٔ خلا چارقت اینست منگر درعلا

3 شاه را گفتند او را حجره‌ایست اندر آنجا زر و سیم و خمره‌ایست

4 راه می‌ندهد کسی را اندرو بسته می‌دارد همیشه آن در او

1 زانک پیلم دید هندستان به خواب از خراج اومید بر ده شد خراب

2 کیف یاتی النظم لی والقافیه بعد ما ضاعت اصول العافیه

3 ما جنون واحد لی فی الشجون بل جنون فی جنون فی جنون

4 ذاب جسمی من اشارات الکنی منذ عاینت البقاء فی الفنا

1 بازگردان قصهٔ عشق ایاز که آن یکی گنجیست مالامال راز

2 می‌رود هر روز در حجرهٔ برین تا ببیند چارقی با پوستین

3 زانک هستی سخت مستی آورد عقل از سر شرم از دل می‌برد

4 صد هزاران قرن پیشین را همین مستی هستی بزد ره زین کمین

1 شعله می‌زد آتش جان سفیه که آتشی بود الولد سر ابیه

2 نه غلط گفتم که بد قهر خدا علتی را پیش آوردن چرا

3 کار بی‌علت مبرا از علل مستمر و مستقرست از ازل

4 در کمال صنع پاک مستحث علت حادث چه گنجد یا حدث

1 ای خروسان از وی آموزید بانگ بانگ بهر حق کند نه بهر دانگ

2 صبح کاذب آید و نفریبدش صبح کاذب عالم و نیک و بدش

3 اهل دنیا عقل ناقص داشتند تا که صبح صادقش پنداشتند

4 صبح کاذب کاروانها را زدست که به بوی روز بیرون آمدست

1 جسم مجنون را ز رنج و دوریی اندر آمد ناگهان رنجوریی

2 خون بجوش آمد ز شعلهٔ اشتیاق تا پدید آمد بر آن مجنون خناق

3 پس طبیب آمد بدارو کردنش گفت چاره نیست هیچ از رگ‌زنش

4 رگ زدن باید برای دفع خون رگ‌زنی آمد بدانجا ذو فنون

1 گفت معشوقی به عاشق ز امتحان در صبوحی کای فلان ابن الفلان

2 مر مرا تو دوست‌تر داری عجب یا که خود را راست گو یا ذا الکرب

3 گفت من در تو چنان فانی شدم که پرم از تتو ز ساران تا قدم

4 بر من از هستی من جز نام نیست در وجودم جز تو ای خوش‌کام نیست