دفتر پنجم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 ناله از باطن برآرد کای خدا آنچ دادی دادم و ماندم گدا

2 ریختم سرمایه بر پاک و پلید ای شه سرمایه‌ده هل من مزید

3 ابر را گوید ببر جای خوشش هم تو خورشیدا به بالا بر کشش

4 راههای مختلف می‌راندش تا رساند سوی بحر بی‌حدش

1 یا رسول‌الله در آن نادی کسان می‌زنند از چشم بد بر کرکسان

2 از نظرشان کلهٔ شیر عرین وا شکافد تا کند آن شیر انین

3 بر شتر چشم افکند هم‌چون حمام وانگهان بفرستد اندر پی غلام

4 که برو از پیه این اشتر بخر بیند اشتر را سقط او راه بر

1 بر مکن پر را و دل بر کن ازو زانک شرط این جهاد آمد عدو

2 چون عدو نبود جهاد آمد محال شهوتت نبود نباشد امتثال

3 صبر نبود چون نباشد میل تو خصم چون نبود چه حاجت حیل تو

4 هین مکن خود را خصی رهبان مشو زانک عفت هست شهوت را گرو

1 عاشقان را شادمانی و غم اوست دست‌مزد و اجرت خدمت هم اوست

2 غیر معشوق ار تماشایی بود عشق نبود هرزه سودایی بود

3 عشق آن شعله‌ست کو چون بر فروخت هرچه جز معشوق باقی جمله سوخت

4 تیغ لا در قتل غیر حق براند در نگر زان پس که بعد لا چه ماند

1 آن سگی می‌مرد و گریان آن عرب اشک می‌بارید و می‌گفت ای کرب

2 سایلی بگذشت و گفت این گریه چیست نوحه و زاری تو از بهر کیست

3 گفت در ملکم سگی بد نیک‌خو نک همی‌میرد میان راه او

4 روز صیادم بد و شب پاسبان تیزچشم و صیدگیر و دزدران

1 آمدیم اکنون به طاوس دورنگ کو کند جلوه برای نام و ننگ

2 همت او صید خلق از خیر و شر وز نتیجه و فایدهٔ آن بی‌خبر

3 بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار دام را چه علم از مقصود کار

4 دام را چه ضر و چه نفع از گرفت زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت

1 روی نفس مطمئنه در جسد زخم ناخنهای فکرت می‌کشد

2 فکرت بد ناخن پر زهر دان می‌خراشد در تعمق روی جان

3 تا گشاید عقدهٔ اشکال را در حدث کردست زرین بیل را

4 عقده را بگشاده گیر ای منتهی عقدهٔ سختست بر کیسهٔ تهی

1 این تفاوت عقلها را نیک دان در مراتب از زمین تا آسمان

2 هست عقلی هم‌چو قرص آفتاب هست عقلی کمتر از زهره و شهاب

3 هست عقلی چون چراغی سرخوشی هست عقلی چون ستارهٔ آتشی

4 زانک ابر از پیش آن چون وا جهد نور یزدان‌بین خردها بر دهد

1 پر خود می‌کند طاوسی به دشت یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت

2 گفت طاوسا چنین پر سنی بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی

3 خود دلت چون می‌دهد تا این حلل بر کنی اندازیش اندر وحل

4 هر پرت را از عزیزی و پسند حافظان در طی مصحف می‌نهند

1 زین بفرمودست آن آگه رسول که هر آنک مرد و کرد از تن نزول

2 نبود او را حسرت نقلان و موت لیک باشد حسرت تقصیر و فوت

3 هر که میرد خود تمنی باشدش که بدی زین پیش نقل مقصدش

4 گر بود بد تا بدی کمتر بدی ور تقی تا خانه زوتر آمدی