دفتر پنجم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی
1 آمدیم اکنون به طاوس دورنگ کو کند جلوه برای نام و ننگ
2 همت او صید خلق از خیر و شر وز نتیجه و فایدهٔ آن بی‌خبر
3 بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار دام را چه علم از مقصود کار
4 دام را چه ضر و چه نفع از گرفت زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت
1 گفت درویشی به درویشی که تو چون بدیدی حضرت حق را بگو
2 گفت بی‌چون دیدم اما بهر قال بازگویم مختصر آن را مثال
3 دیدمش سوی چپ او آذری سوی دست راست جوی کوثری
4 سوی چپش بس جهان‌سوز آتشی سوی دست راستش جوی خوشی
1 این تفاوت عقلها را نیک دان در مراتب از زمین تا آسمان
2 هست عقلی هم‌چو قرص آفتاب هست عقلی کمتر از زهره و شهاب
3 هست عقلی چون چراغی سرخوشی هست عقلی چون ستارهٔ آتشی
4 زانک ابر از پیش آن چون وا جهد نور یزدان‌بین خردها بر دهد
1 آن سگی می‌مرد و گریان آن عرب اشک می‌بارید و می‌گفت ای کرب
2 سایلی بگذشت و گفت این گریه چیست نوحه و زاری تو از بهر کیست
3 گفت در ملکم سگی بد نیک‌خو نک همی‌میرد میان راه او
4 روز صیادم بد و شب پاسبان تیزچشم و صیدگیر و دزدران
1 پر طاوست مبین و پای بین تا که سؤ العین نگشاید کمین
2 که بلغزد کوه از چشم بدان یزلقونک از نبی بر خوان بدان
3 احمد چون کوه لغزید از نظر در میان راه بی‌گل بی‌مطر
4 در عجب درماند کین لغزش ز چیست من نپندارم که این حالت تهیست
1 یا رسول‌الله در آن نادی کسان می‌زنند از چشم بد بر کرکسان
2 از نظرشان کلهٔ شیر عرین وا شکافد تا کند آن شیر انین
3 بر شتر چشم افکند هم‌چون حمام وانگهان بفرستد اندر پی غلام
4 که برو از پیه این اشتر بخر بیند اشتر را سقط او راه بر
1 پر خود می‌کند طاوسی به دشت یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت
2 گفت طاوسا چنین پر سنی بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی
3 خود دلت چون می‌دهد تا این حلل بر کنی اندازیش اندر وحل
4 هر پرت را از عزیزی و پسند حافظان در طی مصحف می‌نهند
1 روی نفس مطمئنه در جسد زخم ناخنهای فکرت می‌کشد
2 فکرت بد ناخن پر زهر دان می‌خراشد در تعمق روی جان
3 تا گشاید عقدهٔ اشکال را در حدث کردست زرین بیل را
4 عقده را بگشاده گیر ای منتهی عقدهٔ سختست بر کیسهٔ تهی
1 بر مکن پر را و دل بر کن ازو زانک شرط این جهاد آمد عدو
2 چون عدو نبود جهاد آمد محال شهوتت نبود نباشد امتثال
3 صبر نبود چون نباشد میل تو خصم چون نبود چه حاجت حیل تو
4 هین مکن خود را خصی رهبان مشو زانک عفت هست شهوت را گرو