دفتر پنجم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 گرچه آن مطعوم جانست و نظر جسم را هم زان نصیبست ای پسر

2 گر نگشتی دیو جسم آن را اکول اسلم الشیطان نفرمودی رسول

3 دیو زان لوتی که مرده حی شود تا نیاشامد مسلمان کی شود

4 دیو بر دنیاست عاشق کور و کر عشق را عشقی دگر برد مگر

1 فعل و قول آمد گواهان ضمیر زین دو بر باطن تو استدلال گیر

2 چون ندارد سیر سرت در درون بنگر اندر بول رنجور از برون

3 فعل و قول آن بول رنجوران بود که طبیب جسم را برهان بود

4 وآن طبیب روح در جانش رود وز ره جان اندر ایمانش رود

1 او همی گوید که از اشکال تو غره گشتم دیر دیدم حال تو

2 شمع مرده باده رفته دلربا غوطه خورد از ننگ کژبینی ما

3 ظلت الارباح خسرا مغرما نشتکی شکوی الی الله العمی

4 حبذا ارواح اخوان ثقات مسلمات مؤمنات قانتات

1 لیک نور سالکی کز حد گذشت نور او پر شد بیابانها و دشت

2 شاهدی‌اش فارغ آمد از شهود وز تکلفها و جانبازی و جود

3 نور آن گوهر چو بیرون تافتست زین تسلسها فراغت یافتست

4 پس مجو از وی گواه فعل و گفت که ازو هر دو جهان چون گل شکفت

1 ای خدای بی‌نظیر ایثار کن گوش را چون حلقه دادی زین سخن

2 گوش ما گیر و بدان مجلس کشان کز رحیقت می‌خورند آن سرخوشان

3 چون به ما بویی رسانیدی ازین سر مبند آن مشک را ای رب دین

4 از تو نوشند ار ذکورند ار اناث بی‌دریغی در عطا یا مستغاث

1 آمدیم اکنون به طاوس دورنگ کو کند جلوه برای نام و ننگ

2 همت او صید خلق از خیر و شر وز نتیجه و فایدهٔ آن بی‌خبر

3 بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار دام را چه علم از مقصود کار

4 دام را چه ضر و چه نفع از گرفت زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت

1 هم‌چو قومی که تحری می‌کنند بر خیال قبله سویی می‌تنند

2 چونک کعبه رو نماید صبحگاه کشف گردد که کی گم کردست راه

3 یا چو غواصان به زیر قعر آب هر کسی چیزی همی‌چیند شتاب

4 بر امید گوهر و در ثمین توبره پر می‌کنند از آن و این

1 چون ملک از لوح محفوظ آن خرد هر صباحی درس هر روزه برد

2 بر عدم تحریرها بین بی‌بنان و از سوادش حیرت سوداییان

3 هر کسی شد بر خیالی ریش گاو گشته در سودای گنجی کنج‌کاو

4 از خیالی گشته شخصی پرشکوه روی آورده به معدنهای کوه

1 قسم او خاکست گر دی گر بهار میر کونی خاک چون نوشی چو مار

2 در میان چوب گوید کرم چوب مر کرا باشد چنین حلوای خوب

3 کرم سرگین در میان آن حدث در جهان نقلی نداند جز خبث

1 صوفیی بدرید جبه در حرج پیشش آمد بعد به دریدن فرج

2 کرد نام آن دریده فرجی این لقب شد فاش زان مرد نجی

3 این لقب شد فاش و صافش شیخ برد ماند اندر طبع خلقان حرف درد

4 هم‌چنین هر نام صافی داشتست اسم را چون دردیی بگذاشتست