دفتر سوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد روستایی خواجه را بین خانه برد

2 قصهٔ اهل سبا یک گوشه نه آن بگو کان خواجه چون آمد به ده

3 روستایی در تملق شیوه کرد تا که حزم خواجه را کالیوه کرد

4 از پیام اندر پیام او خیره شد تا زلال حزم خواجه تیره شد

1 باز گوید بط را کز آب خیز تا ببینی دشتها را قندریز

2 بط عاقل گویدش ای باز دور آب ما را حصن و امنست و سرور

3 دیو چون باز آمد ای بطان شتاب هین به بیرون کم روید از حصن آب

4 باز را گویند رو رو باز گرد از سر ما دست دار ای پای‌مرد

1 قصهٔ اصحاب ضروان خوانده‌ای پس چرا در حیله‌جویی مانده‌ای

2 حیله می‌کردند کزدم‌نیش چند که برند از روزی درویش چند

3 شب همه شب می‌سگالیدند مکر روی در رو کرده چندین عمرو و بکر

4 خفیه می‌گفتند سرها آن بدان تا نباید که خدا در یابد آن

1 خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت

2 اهل و فرزندان سفر را ساختند رخت را بر گاو عزم انداختند

3 شادمانان و شتابان سوی ده که بری خوردیم از ده مژده ده

4 مقصد ما را چراگاه خوشست یار ما آنجا کریم و دلکشست

1 خواجه و بچگان جهازی ساختند بر ستوران جانب ده تاختند

2 شادمانه سوی صحرا راندند سافروا کی تغنموا بر خواندند

3 کز سفرها ماه کیخسرو شود بی سفرها ماه کی خسرو شود

4 از سفر بیدق شود فرزین راد وز سفر یابید یوسف صد مراد

1 همچو مجنون کو سگی را می‌نواخت بوسه‌اش می‌داد و پیشش می‌گداخت

2 گرد او می‌گشت خاضع در طواف هم جلاب شکرش می‌داد صاف

3 بوالفضولی گفت ای مجنون خام این چه شیدست این که می‌آری مدام

4 پوز سگ دایم پلیدی می‌خورد مقعد خود را بلب می‌استرد

1 بعد ماهی چون رسیدند آن طرف بی‌نوا ایشان ستوران بی علف

2 روستایی بین که از بدنیتی می‌کند بعد اللتیا والتی

3 روی پنهان می‌کند زیشان بروز تا سوی باغش بنگشایند پوز

4 آنچنان رو که همه زرق و شرست از مسلمانان نهان اولیترست