دفتر سوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 آن یکی الله می‌گفتی شبی تا که شیرین می‌شد از ذکرش لبی

2 گفت شیطان آخر ای بسیارگو این همه الله را لبیک کو

3 می‌نیاید یک جواب از پیش تخت چند الله می‌زنی با روی سخت

4 او شکسته‌دل شد و بنهاد سر دید در خواب او خضر را در خضر

1 ای برادر بود اندر ما مضی شهریی با روستایی آشنا

2 روستایی چون سوی شهر آمدی خرگه اندر کوی آن شهری زدی

3 دو مه و سه ماه مهمانش بدی بر دکان او و بر خوانش بدی

4 هر حوایج را که بودش آن زمان راست کردی مرد شهری رایگان

1 تو نخواندی قصهٔ اهل سبا یا بخواندی و ندیدی جز صدا

2 از صدا آن کوه خود آگاه نیست سوی معنی هوش که را راه نیست

3 او همی بانگی کند بی گوش و هوش چون خمش کردی تو او هم شد خموش

4 داد حق اهل سبا را بس فراغ صد هزاران قصر و ایوانها و باغ

1 صومعهٔ عیسیست خوان اهل دل هان و هان ای مبتلا این در مهل

2 جمع گشتندی ز هر اطراف خلق از ضریر و لنگ و شل و اهل دلق

3 بر در آن صومعهٔ عیسی صباح تا بدم اوشان رهاند از جناح

4 او چو فارغ گشتی از اوراد خویش چاشتگه بیرون شدی آن خوب‌کیش

1 آن سبا ز اهل صبا بودند و خام کارشان کفران نعمت با کرام

2 باشد آن کفران نعمت در مثال که کنی با محسن خود تو جدال

3 که نمی‌باید مرا این نیکوی من برنجم زین چه رنجم می‌شوی

4 لطف کن این نیکوی را دور کن من نخواهم چشم زودم کور کن

1 شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد روستایی خواجه را بین خانه برد

2 قصهٔ اهل سبا یک گوشه نه آن بگو کان خواجه چون آمد به ده

3 روستایی در تملق شیوه کرد تا که حزم خواجه را کالیوه کرد

4 از پیام اندر پیام او خیره شد تا زلال حزم خواجه تیره شد