دفتر دوم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 مدتی این مثنوی تاخیر شد مهلتی بایست تا خون شیر شد

2 تا نزاید بخت تو فرزند نو خون نگردد شیر شیرین خوش شنو

3 چون ضیاء الحق حسام الدین عنان باز گردانید ز اوج آسمان

4 چون به معراج حقایق رفته بود بی‌بهارش غنچه‌ها ناکفته بود

1 ماه روزه گشت در عهد عمر بر سر کوهی دویدند آن نفر

2 تا هلال روزه را گیرند فال آن یکی گفت ای عمر اینک هلال

3 چون عمر بر آسمان مه را ندید گفت کین مه از خیال تو دمید

4 ورنه من بیناترم افلاک را چون نمی‌بینم هلال پاک را

1 دزدکی از مارگیری مار برد ز ابلهی آن را غنیمت می‌شمرد

2 وا رهید آن مارگیر از زخم مار مار کشت آن دزد او را زار زار

3 مارگیرش دید پس بشناختش گفت از جان مار من پرداختش

4 در دعا می‌خواستی جانم ازو کش بیابم مار بستانم ازو

1 گشت با عیسی یکی ابله رفیق استخوانها دید در حفرهٔ عمیق

2 گفت ای همراه آن نام سنی که بدان مرده تو زنده می‌کنی

3 مر مرا آموز تا احسان کنم استخوانها را بدان با جان کنم

4 گفت خامش کن که آن کار تو نیست لایق انفاس و گفتار تو نیست

1 صوفیی می‌گشت در دور افق تا شبی در خانقاهی شد قنق

2 یک بهیمه داشت در آخر ببست او به صدر صفه با یاران نشست

3 پس مراقب گشت با یاران خویش دفتری باشد حضور یار پیش

4 دفتر صوفی سواد حرف نیست جز دل اسپید همچون برف نیست

1 مشورت می‌رفت در ایجاد خلق جانشان در بحر قدرت تا به حلق

2 چون ملایک مانع آن می‌شدند بر ملایک خفیه خنبک می‌زدند

3 مطلع بر نقش هر که هست شد پیش از آن کین نفس کل پابست شد

4 پیشتر ز افلاک کیوان دیده‌اند پیشتر از دانه‌ها نان دیده‌اند

1 کی گذارد آنک رشک روشنیست تا بگویم آنچ فرض و گفتنیست

2 بحر کف پیش آرد و سدی کند جر کند وز بعد جر مدی کند

3 این زمان بشنو چه مانع شد مگر مستمع را رفت دل جای دگر

4 خاطرش شد سوی صوفی قنق اندر آن سودا فرو شد تا عنق