دفتر اول در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 بشنو این نی چون شکایت می‌کند از جدایی‌ها حکایت می‌کند

2 کز نیستان تا مرا ببریده‌اند در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

3 سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

4 هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش

1 بشنوید ای دوستان این داستان خود حقیقت نقد حال ماست آن

2 بود شاهی در زمانی پیش ازین ملک دنیا بودش و هم ملک دین

3 اتفاقا شاه روزی شد سوار با خواص خویش از بهر شکار

4 یک کنیزک دید شه بر شاه‌راه شد غلام آن کنیزک پادشاه

1 شه چو عجز آن حکیمان را بدید پابرهنه جانب مسجد دوید

2 رفت در مسجد سوی محراب شد سجده‌گاه از اشک شه پر آب شد

3 چون به خویش آمد ز غرقاب فنا خوش زبان بگشاد در مدح و دعا

4 کای کمینه بخششت مُلک جهان من چه گویم چون تو می‌دانی نهان

1 از خدا جوییم توفیق ادب بی‌ادب محروم گشت از لطف رب

2 بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد بلک آتش در همه آفاق زد

3 مایده از آسمان در می‌رسید بی‌شری و بیع و بی‌گفت و شنید

4 درمیان قوم موسی چند کس بی‌ادب گفتند کو سیر و عدس

1 دست بگشاد و کنارانش گرفت همچو عشق اندر دل و جانش گرفت

2 دست و پیشانیش بوسیدن گرفت وز مقام و راه پرسیدن گرفت

3 پرس‌پرسان می‌کشیدش تا به صدر گفت گنجی یافتم آخر به صبر

4 گفت ای نور حَقُ و دفعِ حَرَج معنی‌ِ الصبر مفتاح الفرج

1 قصهٔ رنجور و رنجوری بخواند بعدازآن در پیش رنجورش نشاند

2 رنگ روی و نبض و قاروره بدید هم علاماتش هم اسبابش شنید

3 گفت هر دارو که ایشان کرده‌اند آن عمارت نیست ویران کرده‌اند

4 بی‌خبر بودند از حال درون استعیذ الله مما یفترون

1 گفت ای شه خلوتی کن خانه را دور کن هم خویش و هم بیگانه را

2 کس ندارد گوش در دهلیزها تا بپرسم زین کنیزک چیزها

3 خانه خالی مانْد و یک دَیّار نَه جز طبیب و جز همان بیمار نه

4 نرم‌نرمک گفت شهر تو کجاست؟ که علاج اهل هر شهری جداست