نی گفت که پای من به گل بود بسی از مولانا رباعی 1974
1. نی گفت که پای من به گل بود بسی
ناگاه بریدند سرم در هوسی
نی من منم و نی تو توئی نی تو منی از مولانا رباعی 1975
1. نی من منم و نی تو توئی نی تو منی
هم من منم و هم تو توئی و هم تو منی
واپس مانی ز یار واپس باشی از مولانا رباعی 1976
1. واپس مانی ز یار واپس باشی
از شاخ درخت بگسلی خس باشی
وقف است مرا عمر در این مشتاقی از مولانا رباعی 1977
1. وقف است مرا عمر در این مشتاقی
احسنت زهی طراوت و رواقی
هر پارهٔ خاک را چو ماهی کردی از مولانا رباعی 1978
1. هر پارهٔ خاک را چو ماهی کردی
وانگه مه را قرین شاهی کردی
هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی از مولانا رباعی 1979
1. هر روز پگاه خیمه بر جوی زنی
صد نقش تو بر گلشن خوشبوی زنی
هر روز ز عاشقی و شیرین رائی از مولانا رباعی 1980
1. هر روز ز عاشقی و شیرین رائی
مر عاشق را پیرهنی فرمائی
هر روز یکی شور بر این جمع زنی از مولانا رباعی 1981
1. هر روز یکی شور بر این جمع زنی
بنیاد هزار عاقبت را بکنی
هرشب که به بنده هم‌نشین می‌افتی از مولانا رباعی 1982
1. هرشب که به بنده هم‌نشین می‌افتی
چون نور مهی که بر زمین می‌افتی
هرگز به مزاج خود یکی دم نزنی از مولانا رباعی 1983
1. هرگز به مزاج خود یکی دم نزنی
تا از دم خویش گردن غم نزنی
هرگز نبود میل تو کافراشت کنی از مولانا رباعی 1984
1. هرگز نبود میل تو کافراشت کنی
تا عاشق آنی که فرو داشت کنی
هرکس کسکی دارد و هرکس یاری از مولانا رباعی 1985
1. هرکس کسکی دارد و هرکس یاری
آن یار وفادار کجا شد باری