ای برده بحسن از مه از مشتاق اصفهانی رباعی 205
1. ای برده بحسن از مه و خورشید گرو
وز داس جفاکشت وفا کرده درو
چشمم که سرشک لاله‌گون از مشتاق اصفهانی رباعی 206
1. چشمم که سرشک لاله‌گون آید ازو
پیوسته چو زخم تازه خون آید ازو
گر لاف ز عشق میزنی از مشتاق اصفهانی رباعی 207
1. گر لاف ز عشق میزنی دردت کو
اشک گلگون و چهره زردت کو
زاهد که ز عشق لافد از مشتاق اصفهانی رباعی 208
1. زاهد که ز عشق لافد آوازش کو
وز نرگس شوخی دل بیمارش کو
هرگز غم یار را باغیار از مشتاق اصفهانی رباعی 209
1. هرگز غم یار را باغیار مگو
ور میگوئی بغیر دلدار مگو
تا عشق مرا فاش نمی‌دانستی از مشتاق اصفهانی رباعی 210
1. تا عشق مرا فاش نمی‌دانستی
با من ره پرخاش نمی‌دانستی
ای آنکه ز سر خویشتن از مشتاق اصفهانی رباعی 211
1. ای آنکه ز سر خویشتن در تفتی
پیوسته بگردش ز چهار و هفتی
گردون همه زهر در ایاغم از مشتاق اصفهانی رباعی 212
1. گردون همه زهر در ایاغم کردی
وز صرصر غم قصد چراغم کردی
تا چون گلم آسایش دامن از مشتاق اصفهانی رباعی 213
1. تا چون گلم آسایش دامن بودی
دلتنگتر از غنچه بگلشن بودی
فاش از کفم ار کشیده از مشتاق اصفهانی رباعی 214
1. فاش از کفم ار کشیده دامن بودی
چون روح مرا نهفته در تن بودی
دیشب دل من چو خسته از مشتاق اصفهانی رباعی 215
1. دیشب دل من چو خسته از رنجوری
میکرد فغان ز محنت مهجوری
در وادی عشق دوش نالان از مشتاق اصفهانی رباعی 216
1. در وادی عشق دوش نالان جرسی
میگفت مرا که چیست فریاد بسی