ماده تاریخ در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 چون جواد از حدیقه دنیا رفت و پا در ریاض خلد نهاد

2 کلک مشتاق کز رگ مژگان خون ازین غصه چشمه چشمه کشاد

3 بهر تاریخ او نوشت که شد داخل بوستان خلد جواد

1 افغان ز شیشه چرخ کاین واژگونه مینا آخر می اجل ریخت در جام میرمعصوم

2 او بود طایر قدس شد زین چمن که گیتی ویرانه است و باشد ویرانه درخور بوم

3 القصه زین غم‌آباد چون رفت در وفاتش دل‌ها شدند مغموم جان‌ها شدند مهموم

4 کلکم نوشت مشتاق تاریخ رحلت او یزدان کند به جنت مأوای میرمعصوم

1 گشته جور محمد نبی خسته جگر که خورند از غم او بنده آزاد افسوس

2 عاقبت غمکده هستی او را چون سیل آب شمشیر فنا کند ز بنیاد افسوس

3 از تسیم ستم و صرصر بیداد سپهر خرمن هستی او شد همه بر باد افسوس

4 از جفائی که بر او رفت برآمد هر سو از زن و مرد از آن شدت بیداد افسوس

1 آه از آن کودک نورس که بود از غم ایام خراشیده چهر

2 توسن کین تاخت چو بر پیکرش جور سپهر و ستم ماه و مهر

3 گفت خرد از پی تاریخ او گشت لگدکوب جفای سپهر

1 حیف از میر فلک مرتبه عبدالغفار ابروی گهر نسل شه او دانا

2 که ز عقد در سادات گرامی گهرش ناگه افتاد بخاک ره و شد ناپیدا

3 جذبه شوق ملاقات رسول مدنی شد کمندافکن او زین چمن تنگ فضا

4 رفت ازین باغ بفردوس برین و افزود پایه‌اش از شرف خدمت جدا علی

1 ازین محنت‌سرا گردید چون شمس‌النساء بیرون ز الطاف الهی جنت المأوی شد منزل

2 ز کلک خویشتن مشتاق جستم سال تاریخش رقم زد شد به فردوس برین شمس‌النساء داخل

1 آه از چرخ جفاپیشه که دست نکشد یکنفس از جور و ستم

2 هرکه از گردش ایام گذاشت پا درین مرحله چون نقش قدم

3 ساختش ره سیر از دشت وجود راست چون جاده بصحرای عدم

4 هرکه را در چمن دهر چو سرو ساخت سر سبز ز بخت خرم

1 فروغ مشعله دودمان مرتضوی که همچو مهر بر آفاق مدتی تابید

2 مه سپهر شرف میرزا شفیع که بود چه طعنه‌ها زد رخشندگیش بر خورشید

3 غروب کرد چنان تیره ساخت عالم را که هیچکس نشناسد سیاه را ز سفید

4 چو مرغ روح وی از آشیان عالم قدس بسوی سد ره از این آشیان تنگ پرید

1 تعالی‌الله از این دو طفل توام که یکجانند گوئی در دو قالب

2 یکی را لاله‌سان پیمان حسن بود از باده گلگون لبالب

3 یکی از پرتو رخسار تابان جهان را همچو ماه چهارده شب

4 یکی بر گردن جان بیدلان را کمندافکن شده از چین عنغب

1 سیدمحمد آنکه فلک از وفات او پنهان دریغ میخورد و آشکار حیف

2 زین گلستان نچیده گلی شد برون دریغ زین بوستان نخورده بری بست بار حیف

3 نخلش ز پا فتاد ز جور سپهر آه سروش نگون شد از ستم روزگار حیف

4 غافل ز رشته در سادات بر زمین افتاده گم شد آن گهر ابدار حیف