ز زلفش تارک جانم بود پیوند هر مو را از مشتاق غزل 13
1. ز زلفش تارک جانم بود پیوند هر مو را
به صد تیغ جفا نتوان بُرید از هم من و او را
بامید چه جان از تن برآید ناتوانی را از مشتاق غزل 14
1. بامید چه جان از تن برآید ناتوانی را
که گاه مرگ بر بالین نه بیند مهربانی را
تا کی به ما نشینی بیگانه‌وار یارا از مشتاق غزل 15
1. تا کی به ما نشینی بیگانه‌وار یارا
آخر تفقدی کن یاران آشنا را
کاش بیرون فتد از سینه دل زار مرا از مشتاق غزل 16
1. کاش بیرون فتد از سینه دل زار مرا
کشت نالیدن این مرغ گرفتار مرا
ما حریف غم و پیمانه کشی پیشه ما از مشتاق غزل 17
1. ما حریف غم و پیمانه کشی پیشه ما
دیده ما قدح ما دل ما شیشه ما
توئی که چاشنی آشتی است جنگ ترا از مشتاق غزل 18
1. توئی که چاشنی آشتی است جنگ ترا
کشد ز شوق در آغوش شیشه سنگ ترا
نیست کس به عهد ما یار یار خویش را از مشتاق غزل 19
1. نیست کس به عهد ما یار یار خویش را
دوست خصم جان بود دوستدار خویش را
برون قدر من از جرگ گرفتاران شود پیدا از مشتاق غزل 20
1. برون قدر من از جرگ گرفتاران شود پیدا
که در دوری به یاران قیمت یاران شود پیدا
دل داد دامن از کف تا زلف یار خود را از مشتاق غزل 21
1. دل داد دامن از کف تا زلف یار خود را
هم روز ما سیه کرد هم روزگار خود را
تو و از ناز سرگرانی‌ها از مشتاق غزل 22
1. تو و از ناز سرگرانی‌ها
من از شوق جان‌فشانی‌ها
گفتی شویم کی من از او او ز من جدا از مشتاق غزل 23
1. گفتی شویم کی من از او او ز من جدا
روزی که تن ز جان شود و جان ز تن جدا
بی‌تو مرگ آسوده سازد اضطراب دل مرا از مشتاق غزل 24
1. بی‌تو مرگ آسوده سازد اضطراب دل مرا
آنچه گردابست عالم را بود ساحل مرا