رباعیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 از الفت درد اگرچه کلفت داری صد شکر که بر علاج قدرت داری

2 آن پای که بر بستر درد است امروز فرداست که در رکاب صحت داری

1 سلاخ که آدمی کشی شیوهٔ اوست چون ریزش خون دوست می‌دارد دوست

2 گر سر ببرد مرا نه پیچم گردن ور پوست کند مرا نگنجم در پوست

1 ای گشته وثاق کمترین مولایت پرنور ز نعلین فلک فرسایت

2 پا اندازی به رنگ رخسارهٔ تو آورده ز خجلت که کشد در پایت

1 اسلام که صید اهل ایمان فن اوست دام دل و دین طرز نگه کردن اوست

2 خون دل عاشقان که صید حرمند در گردن آهوان صید افکن اوست

1 اسلام که گم کرده ز دل آرامم بسیار خطر دارد ازو اسلامم

2 ز آن آفت دین که هست اسلامش نام ترسم که به کافری برآید نامم

1 این حوض که در دیده هر نکته رسی از جام جهان نماسبق برده بسی

2 آیینهٔ صد صورت گوناگونست آیینهٔ بدین گونه ندیدست کسی

1 گفتم چو رسد کوکبهٔ دولت تو بیش از همه بندم کمر خدمت تو

2 بی‌طالعیم لباس صحت بدرید تا زود نیابم شرف صحبت تو

1 نواب کز و نیم مه و سال جدا این عیدم از آن قبلهٔ آمال جدا

2 امروز که طوف کعبه فرض است و ضرور من مانده‌ام از کعبهٔ اقبال جدا

1 آن شوخ که تکیه‌گاه او چشم ترست بازوی شهان چو بالشش زیر سرت

2 از بس که اساس بستر او عالیست چادر شب بسترش سپهر گرست

1 ای شیخ که هست دایم از نخوت تو در طعنهٔ آلایش من عصمت تو

2 گر عفو خدا کم بود از طاعت تو دوزخ ز من و بهشت از حضرت تو