قطعات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 دو بیننده نخل کثیرالثمر که بودند در آن به نشو و نما

2 دو تابندهٔ بدر سعادت اثر که می‌برد از ایشان جهانی ضیا

3 یکی صاحب خلق و خوی حسن مسمی به آن اسم به هجت فزا

4 یکی زبده مردم نیکنام برو نام حیدر علیه الثنا

1 حریف غالب اولاد ساقی کوثر که بود شیوهٔ او قسمت شراب سخا

2 چراغ بزم صفا شاه قاسمی که چو مهر جهان فروزی او ذره‌ای نداشت خفا

3 خمار شیب چو امسال سر گرانش کرد رساند ساقی دوران به او شراب صبی

4 زمانه تا سر سالش اگر امان دادی وزو سه ماه دگر زیب داشتی دنیا

1 سلطان محمد آن شمع کز پرتو وجودش گردیده بود گردون محفل فروز دنیا

2 در صفحهٔ رخش بود رنگ صلاح ظاهر وز مطلع جبینش نور فلاح پیدا

3 از بی وفائی عمر ناگه چو رخت بر بست وز دهر شد مسافر در خلد ساخت ماوا

4 جان پدر ز غم سوخت خون شد دل برادر وز آه و گریه بردند آرام پیر و برنا

1 بر همچو زنی لب لعاب افشان را در حالت اعراض و خوشی احسان را

2 خواهم به تماشاگه خلق آورمت چون مسخره کاورد برون طفلان را

1 سگ علی ولی حیرتی که همچو نصیر نبود در دل او جز محبت مولا

2 به دوستی علی رفت و بهر تاریخش شفاعت علی آمد ز عالم بالا

1 دولت چو سر به ذروه فتح و ظفر کشید وز رخ گشود شاهدا من و امان نقاب

2 بر مسندسرور مکین شاه کامران دارای آفتاب سریر فلک جناب

3 تسکین دهندهٔ فتن آخر الزمان شویندهٔ رخ ظفر از گرد انقلاب

4 طهماسب خان پناه جهان شاه شه نشان پرگاردار نقطهٔ کل نقد بوتراب

1 سید عالی نسب قاضی عمادالدین که شد صد خلل در کار شرع از فوت آن عالی‌جناب

2 چون ز دانش داشت ملک شرع در زیر نگین شاه ملک شرع شد تاریخش از روی حساب

1 زین زمان خلاصه ذریت نبی مهر سپهر مرتبهٔ ماه فلک جناب

2 یعنی قوام ملت و دین آن که در جهان ننهاد پای سعی جز اندر ره صواب

3 هم خورده بذر مزرع جودش بزرگ و خرد هم خوشه‌چین خرمن او بود شیخ و شاب

4 چون آن یگانه مطلع انوار فیض بود سر بر زد از سپهر وجودش دو آفتاب

1 مردم چشم جهان بین پدر آن که نادیده جهان رفت به خواب

2 غنچهٔ باغ جهان شاه علی طفل نامجرم ایمن ز عذاب

3 کاندرین باغ ز خوشبوئی او گلی از چهره نیفکند نقاب

4 تا که از گلشن دوران بردند سوی گلزار بهشتش بشتاب

1 گل گلشن لطف عبدالغنی که بادش بهشت معلی نصیب

2 به غربت فتاد و شراب اجل شد از جام دورش همان جا نصیب

3 ولی چون پس از اربعینی شدش چنین منزلی راحت‌افزا نصیب

4 خرد فکر تاریخ وی کرد و گفت چه جای مبارک شد او را نصیب