قطعات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 ای عطا پیشه که دریای سخا و کرمت در تلاطم همه گوهر به کنار اندازد

2 محتشم کیست که مثل تو گران مقداری بروی از خلق سبک روح گذار اندازد

3 چون به این لطف سرافراز شد اکنون آن به کانچه دارد به رهت بهر نثار اندازد

4 لیک از نظم گران سنگ مناسب‌تر نیست آن چه در پای تو ای کوه وقار اندازد

1 میر عالی رتبه آن مهر سپهر عز و جان در دری قیمت آن دریا دل والاگهر

2 زبدهٔ آل نبی سید قوام‌الدین که بود بی‌نظیر از حسن سیرت در بسیط بحر و بر

3 چون به آهنگ ریاض خلدو گلزار جنان بست ازین غم خانه رخت و کرد ازین منزل سفر

4 میر عالی‌رتبه یک تاریخ او شد در حساب در دری قیمت او را گشت تاریخ دگر

1 حافظ بی‌چاره در راه اجل سر به امر خالق اکبر نهاد

2 از قضا تاریخ رحلت کردنش زین معما شد که حافظ سر نهاد

1 گل گلشن لطف عبدالغنی که بادش بهشت معلی نصیب

2 به غربت فتاد و شراب اجل شد از جام دورش همان جا نصیب

3 ولی چون پس از اربعینی شدش چنین منزلی راحت‌افزا نصیب

4 خرد فکر تاریخ وی کرد و گفت چه جای مبارک شد او را نصیب

1 ای کریمی که ز لطفت همه ذرات جهان جرعهای کرم از جام عطا نوشیدند

2 نیست پوشیده که در مدح سلاطین قدیم شعر را بهر طمع آن همه می‌کوشیدند

3 طمعی نیست مرا لیک ملولم که چرا مدح من گفتم و خلعت دگران پوشیدند

1 تا رخش طبعم از پی معنی تکاور است میدان نورد مدحت مقصود قشر است

2 آن بی‌نماز کعب که جسم پلید او از خاکروب دیر کشیشان مخمر است

3 وان حیله ساز شوم که تا زاده مادرش در مکر و زرق و شید به شیطان برابر است

4 دستار سرخ اوست عروسانه معجری وان عقده‌ها نمونه چین‌های معجر است

1 محیط دولت اقبال خواجه میر حسن که بود تاجر فرزانه‌ای چو او نادر

2 چو بی‌ثباتی ویرانهٔ جهان دانست زدود نقش فریبش ز صفحهٔ خاطر

3 وزین سراچه فانی قدم کشید و رسید ز سیر عالم باقی به نعمت وافر

4 چو خواست دل که برد ره به گنج تاریخش وزین مقوله شود نکته‌ای بر او ظاهر

1 دولت چو سر به ذروه فتح و ظفر کشید وز رخ گشود شاهدا من و امان نقاب

2 بر مسندسرور مکین شاه کامران دارای آفتاب سریر فلک جناب

3 تسکین دهندهٔ فتن آخر الزمان شویندهٔ رخ ظفر از گرد انقلاب

4 طهماسب خان پناه جهان شاه شه نشان پرگاردار نقطهٔ کل نقد بوتراب

1 ناگاه سمند جان بهر سفر عقبی منصوری شاعر تاخت و ز دهر مسافر شد

2 این طرفه که نام او منصوری شاعر بود تاریخ وفاتش نیز منصوری شاعر شد

1 ز ارباب دنیا که دارد جهان به ذات جهاندارشان افتخار

2 اجل را پی غارت نقد جان چو با میرزا احمد افتاد کار

3 در آن ماتم از دست غم چاک شد لباس سکون بر تن روزگار

4 چو از نامجویان نزد خیری به آیین او نبوت اشتهار