قصاید در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 تا هست جهان به کام خان باد خان کام‌ستان و کامران باد

2 تا هست زمانهٔ آن یگانه سر خیل اعاظم زمان باد

3 هر بندهٔ بارگه نشینش در مرتبهٔ باد شه نشان باد

4 خشت ته فرش آستانش بر تارک هفتم آسمان باد

1 ناگهان بر گرد بخت ملک سر از مهد خواب چشم تا میزد جهان بر هم برآمد آفتاب

2 آفتاب مشرق دولت که باشد نوربخش شرق و غرب و بحر و بر را گر فرو گیرد سحاب

3 آفتاب مطلع رفعت که خواهد قرص مهر بهر خود شکل هلالی تا شود او را رکاب

4 والی یم دل ولی سلطان که در دوران او دفتر احسان حاتم را سراسر برد آب

1 ز خاک هر سر خاری که میشود پیدا بشارت است به توحید واحد یکتا

2 ز سبزه هر رقم تازه بر حواشی جوی عبارت است ز ابداع مبدع اشیا

3 به دست شاهد بستان زهر گل آینه‌ایست در او نموده رخ صنع بوستان آرا

4 هزار شاخ ز یک آب و گل نموده نمو که کس ندیده یکی را به دیگری مانا

1 ای ماه چارده ز جمال تو در حجاب حیران آفتاب رخت چشم آفتاب

2 شیدائی خرامش قد تو سرو باغ سودائی سلاسل موی تو مشگناب

3 خورشید در مقدمهٔ شب کند طلوع بعد از غروب اگر ز جمال افکنی نقاب

4 ماه نو از نهایت تعظیم گشته است بر آسمان نگون که ببوسد تو را رکاب

1 دهنده‌ای که به گل نکهت و به گل جان داد به هرکس آن چه سزا بود حکمتش آن داد

2 به عرش پایه عالی به فرش پایهٔ پست ز روی مصلحت و رای مصلحت‌دان داد

3 به دهر ظل خرد آن قدر که بود ضرور ز پرتو حرکات سپهر گردان داد

4 به ابر قطره چکاندن به باد قره زدن برای نزهت دیرین سرای دوران داد

1 سرورا ادعیه‌ات تا برسانم به نصاب از دعا هر نفسم نقش جدیدیست بر آب

2 سپه ادعیه‌ام روی فلک می‌گیرد تا تو را می‌رسد از روی زمین پا به رکاب

3 آنچنانست دلم بهر تو از ادعیه گرم که فلک از نفسم می‌شنود بوی کباب

4 می‌کنم هر سو مویت به دعائی پیوند من که پیوند بر دیدهٔ خویشم از خواب

1 مرا غمی است ز بیداد چرخ بی‌بنیاد که بردهٔ عشرتم از خاطر و نشاط از یاد

2 مرا تبی است که گر از درون برون افتد به نبض من نتواند طبیب دست نهاد

3 مرا دلیست که هست از کمال بوالعجبی به آه سرد گدازنده دل فولاد

4 مرا رخیست کبود آن چنان ز سیلی غم که روی اخگر پیکر گداخته ز رماد

1 اگر چه مادر ایام خوش نتیجه فتاد درین زمان پسری به نزاد از بهزاد

2 مه سپهر حکومت که در زمانهٔ او زمانه را فزع دادخواه رفت از یاد

3 گل بهار سخاوت که در محل کرم درم چو برگ خزان می‌دهد کفش بر باد

4 بجای خون همه یاقوت و لعل خواهد ریخت به دست او نیش اگر زند فصاد

1 از بس که چهره سوده تو را بر در آفتاب بگرفته آستان تو را بر زر آفتاب

2 از بهر دیدنت چو سراسیمه عاشقان گاهی ز روزن آید و گاه از در آفتاب

3 گرد سر تو شب پره شب پر زند نه روز کز رشگ آتشش نزند در پر آفتاب

4 گر پا نهی ز خانه برون با رخ چه مهر از خانه سر بدر نکند دیگر آفتاب

1 سرای دهر که در تحت این نه ایوان است هزار گنج در او هست اگرچه ویران است

2 بسیط خاک که در چشم خلق مشت گلی است هزار صنع در او آشکار و پنهان است

3 بساط دهر که اجناس کم‌بهاست در آن گران‌تر است ز صد جان هر آن چه ارزان است

4 دو جوهرند چراغ جهان مه و خورشید که کار روز و شب از سیرشان به سامان است